ახალი წელი და ახალი მიზნები

ახალ წელს ძირითადად ყოველთვის ოპტიმიზმით ვეგებებით, ერთმანეთს ვუსურვებთ წარმატებას, ყოველივე კარგს, ბედნიერებას, ვსახავთ ახალ მიზნებს, ვიღებთ ახალ გადაწყვეტილებებს და იმედი გვაქვს რომ ისინი წელს მაინც იმუშავებენ. მაგრამ თან წინა წლების ჩავარდნებიც კარგად გვახსოვს.

მაშ რა შეიცვლება ამ წელს?

მე მგონია რომ ხანდახან პრობლემა არც მიზნებშია და არც ჩვენში, ეს უფრო მიზნების დასახვას უკავშირდიდება. ხანდახან ჩვენი მიზნები ექსპრომტად, გაუზარებლად არის დასახული, ამიტომაც კარგი იქნება თუ ახალი წლის, სუფრების, ინდაურებისა და საცივების გადაგორების შემდეგ მიზნებს რამდენიმე წესის მიხედვით დავსახავთ.

დასახე მნიშვნელოვანი მიზნები და არა მარტივად შესასრულებები.

ჩვენი ტვინი ისეა მოწყობილი რომ უყვარს ჯიდლოები, ამიტომაც შეიძლება დავსახოთ ისეთი მიზანი როგორიცაა სპორტდარბაზში წასვლა, ან სხვა მსგავსი. მნიშვნელოვანი მიზანი არის ის, რომელიც შთაგვაგონებს სერიოზულ ცვლილებებს, მოითხოვს მეტ ფიქრს და ჩაძიებას. მიეცი საკუთარ თავს უფლება და დრო, რომ მოიფიქრო რა გამოცდილების მიღება გინდა და რას მოგცემს ეს გამოცდილება. იფიქრე რა გინდა მიიღო მომავალი წლისგან და შემდეგ იფიქრე რატომ გინდა ეს. მაგალითად, თუ გინდა რომ მოწევას თავი დაანებოთ, ჰკითხე საკუთარ თავს რატომ, თუ პასუხია ჯანმრთელობა, მაშინ დაფიქრდი რაში გჭირდება კარგი ჯანმრთელობა, თუ პასუხია რომ გინდა დიდ ხანს იცხოვრო და მოესწრო შვილიშვილებს, მაშინ დასვი კითხვა თუ რატომ გინდა შეხვდე შენს შვილიშვილებს? საბოლოოდ  მიიღებ პასუხს, მიზეზს, რაც ნამდვილად მნიშვნელოვანი იქნება  და მოგცემს მოტივაციას რომ დასახო  მიზანი და შემდეგ განახორციელო ის. ჩემთვის ისიც საკმარისი იქნებოდა, რომ პოლონეთში სიგარეტი ძვირია და თანხის დაზოგვას უკავშირდება თავის დანებება.

ფოკუსირდი პროცესზე და არა შედეგზე

როდესაც ვსახავთ მიზნებს. ადვილია წარმოვიდგინოთ მაგიური დასარული, როდესაც მიზანს მივაღწიეთ და ყველაფერი უკეთესი გახდა. მაგრამ რეალურად ჩვენ არ შეგვიძლია ვაკონტროლოთ შედეგი. ზოგიერთი ადამიანი ფიქრობს რომ მათ ყველაფერი ერთდროულად უნდა შეცვალონ, სინამდვილეში კი სჯობს მცირე ცვლილებებით გავკვალოთ გზა დიდი ცვლილებებისკენ.  ჰკითხე საკუთარ თავს, რა გინდა რომ შეცვალო, მაგალითად თუ ხარ მორცხვი და გინდა  უფრო თამამი გახდე, მიიღე ამ დღეს ვინმეს მიწვევა. ყოველდღიურად, მცირე ცვლილებებით გახვალ თამაშის დასარულში

ჩამოაყალიბე მიზნები პოზიტურად

მიზნის დასახვის დროს  იფიქრე იმაზე თუ რა დადებითს მოუტანს ის შენს ცხოვრებას და არა რა უარყოფითს აგარიდებს თავიდან.  საერთოდაც ეს ისევ ტვინის ქიმიაა, პოზიტიური აზროვნება ტვინის დაჯილდოვების სისტემას აქტიურებს და მოტივაციას გვიზრდის.

მაგალითად თუ დიეტაზე ყოფნას აპირებ არ თქვა რომ აღარ გინდა იყო მსუქანი, უბრალოდ თქვი, რომ გინდა იყო ლამაზი.

მოემზადე მარცხისთვის (სწორი გაგებით)

მიზნების განხორციელბის დროს, განსაკუთრებით თუკი პროცესი ხანგრძლივია, ხშირად ჩავარდნებისთვის თავის არიდება რთულია. ამიტომაც როცა ერთხელ ვერ მივდივართ სპორტდარბაზში, შემდეგ თავს ვანებებთ მას, ან ერთ ღამეს ბურგერების და ცხიმიანი საკვების მიღების შემდეგ  წონის დაკლებაზე აღარ  ვფიქრობთ.  ნამდვილად არაკომფორტული მდგომარეობაა თვითკრიტიკა, დანაშაულის გრძნობა და საკუთარ თავში ეჭვის შეტანა.

ამიტომაც ჩვენი დავალება უბრალოდ თავის არიდებაა ჩავარდნებისთვის, თუ ვიცით რომ იმ  დღეს ვერ მოვიცლით ჯანსაღი საჭმლის საყიდლად, მაშინ შგვიძლია სახლში მოვიმზადოთ და თან წავიღოთ, შესაბამისად თავი ავარიდოთ შემთხვევითი ბურგერების ჭამას.

როდესაც ნებისმიერ დაბრკოლებას გადააწყდები, უბრალოდ გაიხსენე რატომ იყო ეს მიზანი შენთვის მნიშნელოვანი და განაგრძე სვლა მისკენ. შეიძლება წინათ სწორედ ეს არ გაითვალისწინე.

კიდევ ერთხელ გილოცავთ ახალ წელს!

გადასახლება

უკვე ოთხი, ან მეტი წელია ეს ბლოგი არსებობს და ნამდვილი უმადურობა იქნება 2014 წელზე პოსტი რომ არ დავწერო.

ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე გასხვავებული წელი იყო, ცვლილებებით სავსე, თუმცა როგორც ყოველთვის ყველა ცვლილებას სხვადასხვა ეტაპზე გადაჰყავხარ ადამიანი.  ამ წელს მე დავიწყე მუშაობა უამრავ ადგილას, ვიარე სხვადასხვა კონფერენციებზე საზღვარგარეთ, მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი ჩემი პოლონეთში  გადმოსახლებაა.

მე ბავშვობაში დანამდვილებით ვიცოდი რომ 20-21 წლის ასაკში საზღვარგარეთ წავიდოდი სასწავლებლად და წავედი, რამდენად ჭკვიანური გადაწყევტილება იყო, ამას ცხოვრება მიჩვენებს, უბრალოდ დღემდე მივყვები იმ გეგმას რომელიც ბავშვობაში ცნობიერად თუ გაუცნობიერებლად დავსახე.

პოლონეთში გადმოსახლებამ, დამოუკიდებლობად ცხოვრებამ, საკუთარ თავზე ზრუნვამ უამრავ ახალ რამეს მიმახვედრა.

ეს ყოველთვის ასე ხდება, რადიკალური ცვლილები ბევრი რამის გადაფასებას გვპირდება.

ადრე, ყოველთვის, ყოველ წუთს, მინდოდა რომ თავისუფალი ვყოფილიყავი. თავისუფალი სტანდარტებისგან, ოჯახისგან, მეზობლებისგან, სტერეოტიპებისგან. როცა პოლონეთში წამოვედი მარტო, იქ სადაც არვინ მიცნობდა და მომეცა ცხოვრების ახლიდან დაწყების შანსი, როცა ვიგრძენი რომ ცხოვრებაში პირველად თავისუფალი ვიყავი, მივხვდი რომ იყო თავისუფალი, ეს სულაც არ ნიშნავს არ გქონდეს პასუხისმგებლობები.

მეტიც, როცა საქართველოში ვიყავი, უამრავი ადამიანი იყო ვისაც შეეძლო ჩემი დახმარება, გვერდში ამოდგომა, ჩემ მაგივრად პრობლემის გადაწყვეტა, ჩემ მაგივრად პასუხისგება, მაგრამ აქ სულ სხვაა.

მე თავისუფალი ვარ, ანუ მე ვაგებ ყველაფერზე პასუხს, ანუ თავისუფლება ეს პასუხისმგებლობაა.

ამას უცბად არ მივხვდრილვარ, ვიცი ეხლა ფიქრობთ ეს ხომ ნათელია, ეს ხომ მშობლებმა გვასწავლესო, ეს ხომ წიგნებში წერიაო, მაგრამ არაა ასე. ამას დასჭირდა უკანასკნელი თვეები, შეცდომები, პრობლემები, გაუგებრობები, მაგრამ რაც მთავარია დღეს ვიცი.

აქ ყოფნა დამეხმარა სკუთარი თავის უკეთ გაცნობაში, იმის გააზრებაში თუ რა სუსტი წერტილები მაქვს, რა ძლიერი(თუმცა  კიდვე ვფიქრობ მაქვს ეს უკანასკნელი საერთოდ თუ არა ::).

აღარაფერს ვამბობ კულტურულ განსხვავებებზე, სტერეოტიპების მსხვრევაზე. მაგალითად საქართველოში ლექტორებიდან დაწყებული სტუდენტებით დამთავრებული ყველას სჯერა რომ უცხოეთში, უფრო კონკრეტულად ევროპაში და ამერიკაში ადამიანებს ვიწრო მიმართულებით აქვთ განათლება და მხოლოდ საკუთარი სფერო იციან. იქამდე არაფერი გეტკინოთ მეგობრებო სანამ ეგ სიმართლე გახდება, რა ერთი მიმართლებით, რის ერთი მიმართულებით, ძალიან კარგად და რაც მთავარია აზრიანად იციან ჩემმა ახალმა კურსელებემა ბევრი საკითხი.

საერთოდ ერთი ცუდი რამე დამემართა, სანამ წამოვიდოდი ვფიქრობდი რომ პოლონეთიდან ხშირად დავწერდი, მეტი მექნებოდა სათქმელი, მაგრამ რაც უფრო და უფრო მეტი მიგრვდებოდა მით უფრო ვერ ვწერდი, მით უფრო რთულდებოდა რამის დაზუსტებით თქმა, მით უფრო მიჭირდა აზრის ჩამოყალიბება, იმდენად ყველაფერს ერთდროულად გამოეცალა საფუძველი.

კიდევ ერთი რამ და მოგილოცავთ ახალ წელს, როცა ასე ახლა გარემოში დიდი ხნით მიდიხართ, გირჩევთ რომ იყოთ  ძალიან მოქნილები დროში, ადამიანებთან ურთიერთობებში, არ დაელოდოთ არაფერს, აქ ყველაფერი თქვენი გასაკეთებელია და ლოდინმა შეიძლება საქმე გააფუჭოს.

მე ვიცი რომ კიდევ წავალ ასე, ოღონდ სხვა ქვეყანაში სავარაუდოდ, და როცა კიდევ ერთხელ მომეცემა ყველაფრის ახლიდან დაწყების შანსი, ჩემი პრიორიტეტები ნათელი იქნება ყველასთვის და პირველ რიგში, ყველაზე მეტად საკუთარი თავისთვის.

გილოცავთ 2015 წელს!

 

ტკივილი #2

საუკუნეა 15 წლის თინეიჯერივით აღარ დამიწერია.

****

დიდი ხანია ვფიქრობ რომელი უფრო დიდი ტკივილია ამ ქვეყნად, სხვა რომ გატყუებს შენ, თუ შენ რომ ატყუებ საკუთარ თავს.  ეხლაც არ ვიცი რომელი, მაგრამ ის ვიცი ორივე ერთდროულად რომ ხდება იმას ვერაფერი შეედრება.

ისეთი ტკივილია მუცელში ხელს რომ ჩაგიყოფს და გულ-ღვიძლს დაგიჭყლეტავს. მერე იატაკზე დაგაწვენს, სულზე რამდენჯერმე მაგრად გადაგივლის რომ დაგამციროს შენი, სხვისი და ზოგადად კაცობრიობის წინაშე. ვის აინტერესებს შენ თუ ცრემლები არ გიჩერდება, ტკივილი არ გადის. ტკივილი რჩება და ბოღმად იქცევა, გულზე მაგრად დაგაწვება და პარკუჭებს გახსნის უფლებას აღარ მისცემს. სუნთქვას შეგიკრავს, ისე შეგიკრავს რომ უჟანგბადობამ ყველა უჯრედამდე მიაღწიოს და ჰიპოქსისს მწველი ტკივილი ყველა უჯრედიდან გაგრძნობინოს.

ბოღმა კი სიძულვილში გადადის, შენს თვალწინ იყინება ის კადრი, ხო ის, შენ რომ საკუთარ თავს ატყუებდი, ის რომ შენ გატყუებდა. ისე იყინება ეს კადრი, ისე იყინება თავი ისევ ბალტიის ზღვის პირას მგობია, სიცივისგან თვალები რომ მეწვოდადა სახლში დაბრუნებას ვნატრობდი.  ვერც მაშინ დავბრუნდი  სახლში და ვერც ეხლა დავბრუნდები უკან, ვეღარაფერს შევცვლი და ეს უმწეოდ ყოფნად  სიძულვლს მიძლიერებს.  იმდენად რომ შეიძლება სადღაც უკიდეგანოდ შორს მოსიარულე ბედნიერი ადამიანისაც შემშურდეს.

ეს არის ტკივილი, ეს არის ის ტკივილი გონებას რომ გიყინავს, სულს რომ გიკლავს და ყველა დედამიწელს გაზიზღებს.

ყველაფერი კარგად იქნება?

არა, არაფერი არ იქნება სანამ თავს მოვიტყუებ.

პირველი მოგზაურობა პოლონეთში

აი ის შეგძნება, უცხო ქვეყანაში, აბსოლუტურად მარტო, ერთი ჩანთით, უცხო ხალხთან ერთად მატარებელში რომ ზიხარ და იმ წუთას არსად ამ ქვეყნად შენი თავის გარდა არავინ არ გყავს..

თან ტკბილია და თან მწარე.

4 საათი კიდევ გზაში უნდა იყო, რაც ლოძში ჩამოვედი ჩემი პირველი მოგზაურობაა და პირველი გაჩერება გდანსკია. მარტო მივდივარ, არავინ არ წამომყვა,   მარტო მოგზაურობასაც თავისებური მუღამი აქვს, უფრო აკვირდები დეტალებს და უფრო მეტ რამესაც ამჩნევ, მეტ გამოცდილებასაც იღებ.

დღეს მთელი ქართველობის გენები გავაღვიძე ჩემში და ყველა საქმე ბოლო წუთისთვის მოვიტოვე. ჩემი საცხოვრებლიდან სადგგურამდე ოცი წუთი სჭირდება ტრამვაის, ნახევარი საათით ადრე გამოვედი. ტრამვაი გვიან მოვიდა, მერე ყველა შუქნიშანზე გაჩერდა, მერე ყველა გამვლელს დაუთმო გზა და მეც10 წუთი დამაგვიანდა სადგურზე.  უკვე მეგონა რომ მატარებლემა გამასწრო, იმას ვფიქრბდი ნეტა აქ თუ შემიძლია მატარებელს შემდეგ სადრგურზე ტაქსიტ დავეწიო თქო. ჩვენთან თბილისიდან წასულს,მცხეთასთან რომ მიეწევი ხოლმე.

თბილისი, ჩემი ტკბილი თბილისი, როგორ მინდა ეხლა თბილისში.

მაგრამ მატარებელმა ჩემს ბედად დააგვიანა, მეც აღარ დამჭირდა დამატებითი გზების და რაც მთავარია  ტყუილის მოფიქრება. აბა იმას ხომ არ ვეტყოდი მეგობრებს ისეთი სულელი ვარ მატარებელზე დავაგვიანე თქო :v

მე აქ ვარ, სადღაც პოზნანსა და გდანსკს შორის,  ერთი თვის წინ ჩამოვედი და ეს ჩემი პირველი მოგზაურობაა, იაფი, სტუდენტური მოგზაურბა. ისე კი, გდანსკი ძალიან შორს იყო ჩემი ქალქიდან, 6 საათიან გზას ხომ არ ეხუმრებით.

ფანჯარასთან ვზივარ, მაგრამ ვერაფერს ვხედავ,  ღამეა და თან არსად აარფერია განათებული.

*****************************************************************************************************************************************

ეხლა მაკდონალდსში ვზივარ. რომელიც ერთ-ერთ ულამაზეს შენობაშია, გდანსკის მთავარ სადგურთან ახლოს.  უცნაურია,  პოლონეთის ყველა ქალაქში ჩემი ვიზიტი რატომღაც მაკით იწყება. ალბათ იმიტომ რომ სრულიად უცნობ ქალაქში ეს ერთადერთი ადგილია სადაც საჭმელის ფასები ვიცი და თან ინტერენტის მოძიება შემიძლია.

გდანსკში ვგრძნობ რომ პოლონეთში ვარ. მარტივი მიზეზის გამო, ლოძში, სადაც ჩემი უნივერსიტეტია მუდმივად უცხოელ სტუდენტებთან მაქვს ურთიერთობა და შესაბამისად პოლონელებს, ლექტორების გარდა თითქმის არ ვხვდები.

ჩემთან, მაგიდასთან ორი პოლონელი ბიჭი ჯდება, იწყებენ ჩემთან საუბარს და საშუალება აღარ მაქვს პოსტის წერა გავაგრძელო.

დილა ძალიან ცივია. გდანსკი ბალტიის ზღვის პირასაა და შესაბამისად ცივი, ჩრდილოური ჰაერი  უბერავს, ტემპერატურა  ნულს ქვემოთ არის, სიცივისგან წამოსული ცრემლები თვალებზე მეყინება.

ერთ ლამაზ კაფეში ვსხედვართ მე და ჩემი მეგობარი, ყავას და ჩიზქეიქს  მივირთმევთ,  და გდანსკის ერთერთი ულამაზესი შენობის ხედით ვტკბები.  ხო, სიცივესაც შევაფარეთ თავი. ეს ყველაფერი ძალიან ჰგავს ფილმს,  და ჩემი ემოცია იმ ემოციას ფილმებში ყურების დროს საკუთარ თავს რომ წარმოვიდგენდი.

გდანსკთან ახლოს ორი ქალაქია,  სოპოტი და გდინია.  იდეაში მე და ჩემი მეგობარი გდანსკის და სოპოტის მონახულებას ვაპირებთ, მაგრამ იმდენად ცივა შეიძლება გეგმების შეცვლა მოგვიწიოს.

გდანსკი ულამაზესია, უძველესი, მე პირადად პრაღას მაგონებს.  პრაღაში არ ვყოფილვარ მაგრამ რაც მინახავს სურათებით, მართლა ძალიან ჰგავს.

სოპოტი, როგორც მეგობარმა მითხრა დიდი არაფერია, მხოლოდ ბარების და კლუბების ქალაქი, ნაკლები სიძველეებით, შესაბამისად ამ ქალაქის მონახულებას ცოტა დროს ვუთმებთ, მხოლოდ ცენტრალურ ქუჩას ვნახულობთ და უკან ვბრუნდებით სწრაფად იმ იმედით რომ მაატრებელს მივუსწრებთ და შემდეგი ნახევარი საათი არ გავიყინებით.

აქვეა ქართული რესტორანი ოცნება, რა თქმა უნდა საკმაოდ ძვირი.

***************************************************************************************

ეხლა სახლში ვარ, გვანცას  ღუნღულა სახლში, ცხელ ჩაის ვსვამ და საბოლოოდ ვასრულებ პოსტს რომელსაც ორი დღეა ვწერ, თან რამდენიმე ფოტოს ვტვირთავ ჩემი საცოდავი ტელეფონით რომ გადავიღე,

რა შემიძლია დავწერო იმის გარდა რომ იმოგზაუროთ  მეტი და მეტი, ამაზე  კარგი ცხოვრებაში არც ისე ბევრი რამეა.

მოგზაურობა დიდ ბიუჯეტს არ მოითხოვს, მოიკიდეთ ჩანთები, აიღეთ იაფასიანი  მატარებლის ბილეთები, დაჯავშნეთ იაფი ჰოსტელები, მოკლედ ყველაფერი შესაძლებელია..

და ფილმები რეალობად იქცევა ^^

პოსტი, რომელიც აქამდე ბევრჯერ უნდა დამეწერა

აი ბევრჯერ რომ უნდა დამეწყო აქამდე, იმ პოსტის დაწერას ვაპირებ.

ძალიან  რთულია უკან დაბრუნება, ბლოგზე დაბრუნებას ვგულისხმობ.  ძნელია ძალისხმევის მოკრეფა, რომ როგორმე ერთ პოსტში ჩაატიო შენი ცხოვრება და მკითხველს გასაჯიჯგნად მისცე.

არ იცი რა ტიპის მკითხველი შემოსუნსულდება, არ იცი როგორ განგსჯიან, იუმორით მიუდგებიან შენს პოსტს, კრიტიკულად თუ საერთოდ ვინმე პათეტიკურ გოგოდ აღგიქვამენ.

მაგრამ შემოსუნსულებულო მკითხველო ბლოგის დადებითი მხარეც ის არის რომ არავის პულსაციაზე არ გაქვს ხელი დადებული და აქ მხოლოდ იმას ვწერთ რაც ჩვენ გვინდა.

მაშ ასე, პოსტი რომელიც ბევრჯერ უნდა დამეწერა.

ბოიზ, ბოიზ, და რელეიშნშითს..

დავიწყებ იქიდან რომ ყველგან ყველაფერი ერთნაირად ხდება, არავის უნდა ჰქონდეს ილუზია რომ საფრანგეთში, ამერიკაში ავსტრალიაში ანდა თუნდაც უგანდაში რაშებზე ამხედრებული ყმაწვილები დათარეშობენ.

ტყუილები და იმედგაცრუებები ყველგან ერთნაირია, ერთნაირი ტკივილით სავსე. ეს ტკივილი თავიდან თორემ, მერე უკვე მარტო სიაცარიელეს გრძნობ.

მაშ ასე, პოსტი რომელიც ბევრჯერ უნდა დამეწერა.

აქამდე არ დავწერე იმიტომ რომ ცვლილების იმედი მქონდა,  ერთხელ თუ შევხვდი ასეთს, მეორედ აღარ შევხვდები მეთქი, მეორედ რომ შევხვდი მესამედ აღარ შევხვდები თქო, და სანამ ათჯერ არ გავები ერთსა და იმავე ხაფანგში  იქამდე არ დავიწყე პოსტი, რომელიც  აქამდე ბევრჯერ უნდა დამეწერა.

ყველაზე საშიშია ემოციური ბიჭი, მე არ ვიცი ფსიქოლოგები ამ კლასის ადამიანებს რა ტერმინოლოგიით აღჭურვავენ, მაგრამ მე მათ უბრალოდ ემოციურ ბიჭებს ვუწოდებ.

ემოციური ბიჭი საკმაოდ გავრცელებული სახეობაა, ყველა ეროვნების, ყველა რასის, ფერისა თუ სარწმუნოებისას შეიძლება შეხვდეთ.

ახასიათებთ “აფექტური მოწონება”, ჩემი აზრით სწორედ ამ ტიპის ბიჭებისგან მომდინარეობის ტერმინი “ერთი ნახვით შეყვარება”, რასაც მე პირადად  დავასურლებდი “ერთი ნახვით გადაყვარებით”.

ეს ემოციური ბიჭები პირველივე შეხვდრიდან ასკვნიან რომ მოსწონხარ და ყველა ნაბიჯზე მახეების დაგებას იწყებენ რომ შეგაბან.

ლამაზი სიტყვები და იმის მტკიცება რომ მათ ეს პირველად ზუსტად შენთან იგრძნეს.

რა ნაცრისფერია სამყარო მაშინ როცა წინასწარ, შეგიძლია უკვე მათი ყველა მომავალი მოქმედების განჭვრეტა, რაც მთავრია შეგიძლია აფექტის მდგომარეობაში მყოფ ყმაწვილს,  გადაასხა ცივი წყალი და უთხრა რომ მისნაირს ბევრს შეხვდრილხარ, რომ იცი რა მოკლეა მათი გრძნობა და რამდენად სწრაფად დაგტოვებენ.

აი ამ დროს არის დრო მეორე შემოტივისა.  ბიჭებს არ უყვართ როცა სხვას ადარებენ, საოცრად შეურაცხყოფილად გრძნობენ თავს, მათ არც წარსული გამოცდილების გაზიარება ხიბლავთ დიდად, ვინაიდან საკუთარი პატივმოყვარეობა მათ ერთადერთობის შეგრძნებას უმყარებთ.

რაც არ უნდა იყოს,  გაცნობიდან ორი-სამი კვირის განმავლობაში, ემოციური ტიპის ბიჭები გამუდმებით გვაჯერებენ საკუთარი გრძნობებს და რატომღაც ასეთივე სისწრაფით ელიან ჩვენგანაც პასუხს.   რა თქმა უნდა გაურკვევლობა მათ აცოფებთ.

მაგრამ ბოლოს, როცა დადგება გადამწყვეტი მომენტი, როცა მოტყდები და შენც გაუშვებ იმპულსებს ემოციური ბიჭისკენ, მონადირის ინსტიქტით აღჭურვილს ბიჭს, როგორც წესი მუღამი ეკარგება და ნელ-ნელა იპარება ჩვენი ცხოვრებიდან.

ამ დროს თუ ჰკითხავთ, რა ხდება მის ცხოვრებაში, რატომ გაცივდა ურთიერთობა თითქმის არცერთ მათგანს არ ეყოფა იმის სიმამაცე რომ აღიროს ის, რაც ჩვენ თავიდანვე ვიცოდით, ისინი უბრალოდ აფექტში იყვნენ.

არცერთი მათგანი არ იტყვის რომ მუღამი დაეკარგა.

დამოუკიდებლობა

ყველა ახალი პოსტის შემდეგ საკუთარ თავს ვპირდები ხოლმე რომ მეტს დავწერ, მაგრამ სინამდვილეში  ყოველთვის უფრო მეტი დრო მჭირდება მომდევნოს დასაწერად, ვიდრე წინაზე დამჭირდა. ენივეი, ახლა ის დროა კიდევ ერთი პოსტი რომ დავწერო.

ერთ ჩემ ფავორიტ ბლოგერს, მისტერ ჯეკს ძალიან მოსწონს საკუთარი ასაკისთვის ხაზის გასმა.  ჰო ასაკი მართლაც ბევრ რამეს ნიშნავს, ოდესღაც ყველა ვცდილობდით ვყოფილიყავით უფრო დიდები და ოდესმე ყველა ვეცდებით ვიყოთ უფრო ახალგაზრდები.

ხოდა, მეც ჯეკივით მინდა პოსტის დაწყება, იმიტომ რომ მე 21 წლის ვარ. ჯეკიზე 9 წლით უმცროსი.

ჰოდა, როცა 21 წლის ხარ, ეს არც ისე ადვილია.  ამ დროს იღებ ძალიან ბევრ მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებას ადამიანი,ამ დროს ყალიბდები, ამ დროს ადგები გარკვეულ გზას, ეხლა დაკარგულმა დრომ შეიძლება მერე გაზღვევინოს და ასე შემდეგ.

მოკლედ როცა 21 წლის ვართ ყველა რაღაცას ვცდილობთ.

მე ვცდილობ გავხდე დამოუკიდებელი, ვმართო ჩემი პატარა ცხოვრება,  ვაგო პასუხი ჩემს შეცდომებზე.

მაგრამ ჩვენს ქვეყანაში დამოუკიდებლობის მიღწევა ადვილი არაა, თუ არ გაგიმართლა და რაიონიდან არ ხარ, მაშინ მოგიწევს მთელი სტუდენტობა ისევ ოჯახთან გაატარო. თუ ამ დროს მოინდომებ გადასვლას ცალკე, მაშინ ოჯახი ფრიად გაოცებული იქნება, ხშირ შემთხვევაში უკმაყოფილოც.  თუ ამ უკმაყოფილებას გაარღვევ და შენსას გაიტან, პრინციპული თუ გქვია და ნამდვილი დამოუკიდებლობაც თუ გინდა, მაშინ ბინის ქირა შენ უნდა გადიხადო, კომუნალურებიც, ჯიბის ფულიც. მარტივად რომ ვთქვა მუშაობა უნდა დაიწყოს ოჯახის ნებიერამ. მუშაობას არაფერი უდგას წინ, არ თქვათ სამსახურები არ არისო, არის ძალიან კარგადაც არის, მაგალითად ტურიზმის დეპარტამენტში მობილურ გიდად მოწყობა რთული არაა, მთავარია ინგლისური და რუსული გესმოდეს (ნუ მაგდენიც თუ არ გესმის მაშინ რა გინდა :v ), მაგრამ მაინც რთულია. აი ვთქვათ მოეწყე ტურიზმის დეპარტამნეტში გიდად და დაგენიშნა ეს 1000 ლარი ხელფასი, რაც ბევრ რამეში გეყოფა. სწავლას რას უზამ?  მაგრამ აქვე მეორე კითხვაც ისმის, რა აუცილებელია სწავლობდე? მაგრამ ენივეი, მე უკვე სტუდენტი ვარ, მესამე კურსი დავხურე და გვიანია ამაზე წუწუნი.

ფაქტი ასეთია, ვერ ვმუშაობ, ვსწვალობ და ყველანაირ დამოუკიდებლობაზე საუბარი ზედმეტია.

მაგრამ არსებობს გამოსავალი.  თუ არ გამიმართლა და რაიონიდან არ მომიწია ჩამოსვლა, მაშინ შემიძლია თბილისიდან წავიდე საერთოდ. ხოდა მეც  მივდივარ. სიმართლე რომ ვთქვა ეს ასე მარტივი არაა, ბევრი დრო, ენერგია, რესურსები ვხარჯე, უამრავ გაცვლით პროგრამაზე შევიტანე განაცხადი და მხოლოდ ერთმა მიმიღო.

ამ წუთას ეს ერთიც კარგია. კარგია იმიტომ რომ მე უკვე დამოუკიდებლად ვაგვარებ ფრენის, ვიზის, დაფინანსების საკითხებს.დამოუკდიებლად წავალ, მარტო საქართველოდან, მოვეწყები იქ და შემდეგი 6 თვის განმავლობაში მე ვიქნები ყველაფრის მბრძანებელი.

ამას წინათ ერთმა უცხოელმა ახლობელმა მითხრა, 18 წლის რომ ხდები ბელგიაში, მშობლები თავად გეუბნებიან რომ სახლი უნდა დატოვოო, თუ ამ დროს კიდევ არ გაქვს შენი შემოსავალი, მაშინ თავიდან თვითონ გეხმარებიანო.

საქართველოში კი მშობლები ცდილობენ რაც შეიძლება დიდ ხანს დაგტოვონ თავიანთი კალთის ქვეშ, რაც შეიძლება დიდ ხანს მოგიგვარონ პრობლემები, მოგთხოვონ ახსნა-განმარტება ყველა საეჭვო მოვლენისა და საბოლოოდ ძალიან გამოუცდელები და მფრთხალები დაგვტოვონ ყველაზე რთული გადაწტყვეტილებების წინაშე.

მოკლედ, იმის თქმა მინდა რომ როგორმე უნდა გამოძვრეთ მაგ სახლებიდან, იპოვოთ საკუთარი თავი, საკუთარი ინტერესები, დაუშვათ შეცდომები, წაიტეხოთ კისრები, ოღონდ არ იქცეთ 30 წლის დედიკოს ბიჭებად, რომლებსაც ისევ დედების არჩეული ნაკსები და ტრუსიკები აცვიათ.

ბრძოლა გადარჩენისთვის

რაც უფრო მეტად ვშორდები ბავშვობის ასაკს, და რაც უფრო ვუახლოვდები ცხოვრების ნამდვილ სირთულეებს, მით უფრო ცხადი ხდება ჩემთვის, რომ ის ფასეულობები რაც ადრე მქონდა არაფერს ნიშნავს.

ამ ბოლო პერიოდში, საკმაოდ ბევრ კედელს შევეჯახე იმის მისახვედრად რომ ყველა ადამიანი მარტოა. სულ მარტო თავის იმედებთან და იმედგაცრუებებთან.

რთულია, როცა რაღაც იდეალებით იზრდები, გგონია რომ სულ სამართლიანობისთვის იბრძოლებ, შენით მიაღწევ ყველაფერს მოკლედ როცა თავი პატარა რობინ ჰუდი გგონია, სინამდვილეში კი ყველაფერი ნელ-ნელა თავზე გემსხვრევა.

სინამდვილეში შენ ხედავ რომ შენს მთავრობაში, ყოვლად გაუნათლებელი ადამიანები მოდიან, შენი სკოლელები, მთელი ცხოვრება ორიანებს რომ ვერ სცდებოდნენ, რომლებმაც უნივერსიტეტიც ვერ დაამთავრეს, ახლა შენს ზემოთ არიან და შენი  სამსახურში აყვანის საკითხს წყვეტენ.

ბულშით?

არა, ეს არ არის ბულშითი, ეს არის ცხოვრება, რომელიც მედროვე, ვაზელინამოსმულ ადამიანებს ეკუთვნით.

სადაც მე ორი გზა მავქს, გავხდე მათნაირი  ან არ გავხდე.

ბავშვობიდან მინდოდა კეთილი ვყოფილიყავი და სხვებისთვის ცუდი არ გამეკეთებინა, მაგრამ ასეთ საქციელს ადამიანები სათავისოდ იყენებენ, ასე რომ დასკვნა: ყველას მოვექცეთ ისე როგორც იმსახურებს, არანაირი შეცოდება, არანაირი შებრალება.

ერთხელ შევიბრალე და მეორედ უარესი გააკეთა, ერთხელ გადაგახტება და მეორედაც მოინდომებს.

ჭორაობა. ამაზეც მინდა დავწერო, უკვე უამრავი ადამიანისგან გავიგე რომ ჩემზე ჭორაობენ. ისე რაც არ უნდა ცუდად ჟღერდეს ეს მაინც არ არის ცუდი ფაქტი, თუ ჭორაოებენ ესე იგი ხალხს აინტერესებ, თუ ამბობენ რომ თავისუფალი გოგო ვარ და მათი აზრით, უაზროდ ბევრ პროექტში ჩართული ეს მარტო შურია და მეტი არაფერი.

გული იმიტომ მტკივა ხოლმე ასეთი ამბების გაგების დროს, რომ მე ყოველთვის ვცდილობდი სხვისთვის მესწავლებინა რამე თუ არ იცოდა, სხვას დავხმარებოდი, ესენი კიდე თურმე ზურგს უკან ჭორაობენ ^^

ურთიერთობები.

ყოველთვის ვერიდები შეყვარებულ წყვილზე აზრის გამოთქმას,  ეს ძალიან ფაქიზი თემაა და შენმა უაზრო ნათქვამმა შეიძლება სხვას ცხოვრება აურიოს.

სხვები, ადამიანები რომლებიც არ მიცნობდნენ მაინც ჭრაობდნენ და მაინც გამოთქვამდნენ აზრს მე და ჩემი შეყვარებული ერთმანეთს შევეფერობით თუ არა. ახლა კი, ორი დღის წინ, სიამოვნებით შეხვდნენ იმ ფაქტს რომ ჩვენ დიდი ხნის წინ დავშორდით.

დაემალათ მაინც ეს სიამოვნება, იქნება და ვწუხდი მე ამის გამო.

ენივეი, ცხოვრება იმაზე მეტად შავთეთრია ვიდრე ის წიგნებშია აღწერილი, შავთეთრი იმიტომ არა, რომ იქ ბოროტი ადამიანები ცხოვრობენ,  ცუდი ის არის, რომ ხანდახან გვიწვეს ჩვენთვის არასასურველი გადაწყვეტილებბეის მიღება, სხვისი გალანძღვა, სხვისი მოთოკვა, ისევ იმიტომ რომ  თავი დავიცვათ.

აბა, მართლა ხომ არ არსებობენ რობინ ჰუდები და სხვები..

წარმატება, როგორც დღის წესი

რას ნიშნავს იყო წარმატებული? ამ კითხვას ყოველდღე ვუსმვამ ჩემს თავს. ახლა  პასუხის დაწერას არ ვაპირებ, წარმატება ყველასთვის ინდივიდუალურია და ჩემი წარმატება თქვენთვის შეიძლება უსარგებლო ლაი-ლუი აღმოჩნდეს.

მიუხედავად აზრთა სხვადასხვაობისა, ძირითადად წარმატების მისაღწევი გზები ერთმანეთს ძალიან ჰგავს, ამიტომ ის რაზეც ქვემოთ ვისაუბრებ შეიძლება თქვენთვის  საინტრესო აღმოჩნდეს.

თითოელი პუნქტი, რომელიც რეკომენდაციებს შეიცავს ერთი შეხედვით ძალიან ადვილია, სინამდვილეში კი მათი რეგულარულად შესრულება საკმაოდ დიდ ნებისყოფას მოითხოვს.

ასე რომ, თუ გინდა რომ გახდე უკეთესი მეწარმე და წარმატებული ბიზნესი ან საქმიანობა გქონდეს,  შენი დრო და ენერგია ყოველდღიური ჩვევების გამჯობესებას უნდა მიუძღვნა.

აქ ჩამოთვლილია 15 რჩევა,  რომელთა გათვალისწინება რეკომენდირებულია გადატვირთული და დაკავებული დღის განმავლიბაშიც კი.

1. აუცილებლად ისაუზმე  – ნაყოფიერი მუშაობისთვის შენს ორგანიზმს სჭირდება საწვავი.  მაშინაც კი, როდესაც ჩქარობ და მხოლოდ  ყავას მიირთმევ, რამე ნოყიერი, ცილოვანი საკვები.
2. დაგეგმე შენი დღე – დილით, შენი პირველი ქმედება კალენდრის გადახედვა უნდა იყოს, პრიორიტეტების მიხედვი დააწყე საქმეები,ასევე იფიქრე იმაზე დღის რომელ მონაკვეთში ხარ ყველაზე შრომისუნარიანი და პროდუქტიული.  ამასთანავე აუცილებლად მოიწყვე შესვენება და წაიხემსე ჯანსაღი საკვებით.
3. არ შეამოწმო ელ. ფოსტა დილითვე –  ვინაიდან მიღებულმა შეტყობინებებმა შეიძლება ყურადღება გაგიფანტოს და დღის გეგმა აგირიოს. ასევე არ  ღირს ელ. ფოსტის სამ ჯერზე მეტად შემოწმება, განსაკუთრებით მაშინ თუ მნიშვნელოვან პროექტზე მუშაობ.
4. დაიმახსოვრე და გაიხსენე შენი მიზნები – ყოველი სამუშაო დღის დასაწყისში იპოვე რამდნეიმე წუთი იმისთვის, რომ გაიხსენო შენი და შენი კომპანიის მიზნები.  იფიქრე შენი კომპანიის მომხმარებლებზე, იმაზე თუ შენი ბიზნესის, საქმიანობის რომელი ნაწილია ყველაზე მეტად მომგებიანი. სანდახან მუშაობის პროცესში იმდენად ვართ დეტალებზე ორიენტირებული, რომ გვავიწყედება რას მოაქვს ჩვენთვის ბედნიერება და მოგება.
5. “Single Task” – მიუხედავად იმისა რომ დღეს მსოფლიოში  ადამიანები მრავალ საქმეს ერთდროულად აკეთებენ და ეს საქებარია, ამან შეიძლება ბევრი ხარვეზი გამოწივიოს და ბევრი პრობლემაც შეგიქმნა, შეიძლება გაგეფანტოს ყურადღება. იმისთვის რომ იყო პროდუქტიული და ეფექტურად საქმიანობდე დააწყე დავალებები პრიორიტეტების მიხედვით და ფოკუსირდი მათზე სათითაოდ.
6. ვიზუალიზაცია – რაც შეიძლება უფრო მეტად რეალურად წარმოიდგიე შენი წარმატება.  წარმოიდგინე რომ უკვე მიაღწიე მიზანს. ვიზუალიზაცია ჩვენი გონების უძლიერესი იარაღია  თვითშთაგონებისათვის. უკეთ წარმოსადგენად შეგიძლიათ მოძებნო სურათი რომელიც ახლოსაა თქვენს მიზანთან, მაგალითად თუ გინდა რომ რომელიმე უნივერსიტეტმა მიგიღოს მოძებნეს მისი ფოტოები, თუ გინდათ რომ პარიზში იმოგზაურო ნახეთ პარიზის სურათები და ასე შემდეგ. ეს ყოველივე ბედნიერებას მოგგვრის.
7. თქვი „არა“ – მეწარმეები დაზოგადად წარმატებული ადამიანები ყოველთვის განიცდიან ახალ-ახალი შესაძლებლობების ზეწოლას.  თუმცა ყველა შემოთავაზება ვერ იქნება მომგებიანი შენი საქმიანობისთვის, აარჩიე ისინი ყურადღებით და გაუფრთხილდი დროს.

1. დააფასე დრო – ფულისგან განსხვავებით დრო არაგანახლებადი  რესურსია.  იყავი ფხიზლად და ყველაზე მნიშვნელოვან საქმეებზე დახარჯე ის, არ დაუშვა არეულობა. არ აქვს მნიშვნელობა პირადად ნახულობ ადამიანს თუ სკაიპით ახორციელებ შეხვედრას,  ყოველთვის უნდა იცოდე საუბრის დაწყებისა და დასრულების დრო.
2. დელეგატი – არ ეცადო ორგნიზაციის ყველა საქმის მოგავრებას, დაიქირავე ამისთვის სხვაც.
3. მოუსმინე  – იყავი მომთმენი როცა უსმენ თანამშორმლებს ან დამქირავებლებს.  უსმინე ყურადღებით, ლიდერი რომელიც კარგად უსმენს და იაზრებს სხვების ნათქვამს, ყოველთვის არიდებს თავს გაურკვევლობებს.
4. იყავი მადლიერი – კარგი იქნება თუ ყოველდღიურად გაიხსენებ შენს ძველ შემოთავაზებებს, წარმატებებს და განხორციელებულ მიზნებს. თუმცა ამ დროსაც კი, უნდა  შეინარჩუნე აწმყო და ფოკუსირდიე მის პროდუქტიულობაზე.
5. ადექი და იმოძრავე – ხშირად სამსახურის სპეციფიკიდან გამომდინარე გამუდნებით ჯდომა გვიწევს.  მეცნიერთა დასკვით ხანგრძლივ ჯდომას უამრავ დაავადებამდე მივყავართ, ეცადე ხშირად ადგე და იმოძრაო. დასვენება გაატარე აქტიურად, ეს კარგია სხეულისთვისაც და გონებისთვისაც.
6. ისუნთქე ღრმად – კარგი იქნება თუ ყოველი ერთი საათის შემდეგ წამოდგები და 10-ჯერ ღრმად ჩაისუნთქავ,  ამით გაამდიდრებ ორგანიზმს ჟანგბადით, რითაც მეტ ენერგიას შეიძენ.
7.  მიირთვი ლანჩი – ეცადე ლანჩი ოფისისგან მოშორებით მიირთვა, ასევე კარგი იქნება თუ ამ დროს ხელმძღვანელებთან ან პოტენციურ კლიენტებთან ერთად გაატარებ დროს.
8. გაასუფთავე სამუშაო მაგიდა – ყოველი დღის ბოლოს გაასუფთავე მაგიდა,  დაალაგე კალმები, ფურცლები და სხვა საგნები. გასუფთავებული მაგიდა მეორე დღეს თავს თავისუფლად გაგრძნობინებს და ხელს შეგიწყობს გეგმების განხორციელებაში.

გისურვებთ წარმატებას ამ რჩევების გათვალისწინებაში!

 

როცა საკუთარ თავს ვკარგავთ

ერთ წიგნში წავიკითხე რომ ყველა ძაღლის ემსგავსება თავის პატრონს, ჩვენ ადამიანები ძაღლები არ ვართ მაგრამ ხშირად ჩვენც ვემსგავსებით მათ, ვისთანაც ურთიერთობაში ვართ. ისე ეს წიგნი ელზაბეტ ჯილბერტის –  “ჭამე, ილოცე, შეიყვარეა”. დიდი შთაბეჭდილება არ მოუხდენია, თუმცა ერთხელ წასაკითხად მაინც ღირდა.

ჩვენ ჩვენდა უნებურად, ან ჩვენდა ნებლიედ ხშირად სხვებს უფლებას ვაძლევთ შემოვიდნენ ჩვენს ცხოვრებაში და დაიდონ აქ ბინა. კარადაში ჩამოკიდონ საკუთარი ტანსაცმელი, ჩვენს კბილის ჯარგისთან დადონ საკუთარი,  ჩვენს ფეხსაცმელებს თავიანთი მიუწყონ გვერდით, უცბად გააჩინონ ორი ჩაის ჭიქა, ორი თეფში, და ორი აზრი.

თავიდან სანამ საკუთარ ნივთებს ალაგებენ, ვერ ვხდებთ რა ხდება, მერე კი როცა მოწესრიგდებიან, აღმოჩნდება რომ რაღაც არ მოსწონთ. არ მოსწონთ ჩვენი თმის სტილი და ისე,  რჩევის სახით,  საკუთარი აზრის გამოხატვის სახით ცდილობენ ის შეგვაცვლევინონ. შემდეგ არ მოსწონთ ჩვენი წონა და ურჩევნიათ სხვა წონა გვქონდეს, შემოგვაპარებენ, რომ უკეთესი იქნებოდა მუცელი თუ უფრო მეტად დაჭიმული გვექნებოდა. შემდეგ გვეუბნებიან რომ ჩვენი ჩაცმის სტილი ოდნავ ძველმოდურია, ან ძალიან ქალური,  ძალიან ბავშვური,  ძალიან გამომწვევი,  ძალიან დახურულია, ან…

ნელნელა, ჩვენდა უნებურად ან ჩვენდა ნებლიედ, ჩვენც ვიწყებთ ცვლილებებს, ერთ დღეს სასხვათაშორისოდ მივაკითხავთ სილამაზის სალონს, მერე ფრჩხილებს გავიკეთებთ, ლაქს წავისვამთ,  დივანზე საცვლებით ჯდომას გადავეჩვებით,  12 საათის შემდეგ აღარ შევჭამთ, შევიყვარებთ ახალ მუსიკოსებს, გავიჩენთ ახალ ჩვევებს და ეს ცვლილებები იქამდე გაგრძელდება სანამ არ მივხვდებით რომ პირველადი “მესგან” აღარაფერი დარჩა..

ყველაზე ცუდი ამ ამბავში ის არის, რომ ისინი არასოდეს გვაიძულებენ რამეს, ისინი გვირჩევენ უბრალოდ და ჩვენც მივყვებით მათ რჩევებს, ისე რომ არ ვფიქრობთ, ნელნელა ჩვენც მოგვწონს “ახალი საკუთარი თავი”, ნელნელა შეუმჩნეველი ხდება ცვლილება, იქამდე, სანამ საბოლოოდ არ გამოგვცლიან, გამოგვფიტაენ.

ერთ დღეს, თუკი გაგვიმართლა და მათ დავშორდით, მივხვდებით რომ ჩვენ აღარ ვარსებობთ, გვეუცხოება ძველი ფოტოები, ნაწყვეტებად გვახსენდება ძველი ჩვევები, ძველი შეხედულებები, ძველი ქცევები.

ვხვდებით რომ ჩვენ დავკარგეთ ჩენი თავი და დავემსგავსეთ ჩვენს “პარტონებს”.  ვხვდებით რომ ახლა არ ვიციტ რა უნდა ვქნათ, იმიტომ რომ აღარვინ გვყავს გვერდით ისეთი, ვისაც თავს მოვაწონებთ “ახალი მე-თი”, ვისაც დავანახებთ როგორ ვიცვამთ, როგორ ვიკრავთ თმას..

მოკლედ, მინდოდა მეთქვა რომ ეს არის ერთ-ერთი ყველზაე ცუდი, რაც შეიძლება ურთიერთობას მოჰყვეს, მაგრამ დამოკიდებულია იმაზე, რამდენად მყარები ვართ ჩვენ, ადამიანები..

არ დაგავიწყდეთ, რომ როცა მან თავისი ნივთების დალაგება დაიწყო თქვენს ცხოვრებაში, ისეთი მოსწონდით როგორიც იყავით, მოკლე თმით, გრძელი ქვედაბოლოთი, ღია ფერის ლაქით..

ჩვენ არ ვართ ძაღლები, იმისთვის რომ დავემსგავსოთ ჩვენს პატრონებს..

 

სტუდენტები წარმატების გზაზე?!

დიდი ხანია ამ პოსტის დაწერ მინდა, მაგრამ ყოვეთვის სხვადასხვა მიზეზების გამო გადამქონდა ხოლმე შემდეგი დროისთის. ისე,  არც ახლა  მცალია,  შუალედურები მაქვს თავსდატეხილი და წესით პოსტებს არ უნდა ვწერდე, მაგრამ მოგეხსენებათ გამოცდების პერიოდი, ოღონდ ამ დროს ცოტა ხანს მაინც სამეცადინოს გამოაღწიო თავის და რას აღარ გააკეთებ, ბლოგი თუ გაქვს პოსტსაც დაწერ.

მინდა ეს პოსტი ჩემს კურსელებს, არაკურსელებს, ზოგადად სრუდენტებს და ახალგაზრდა ადამიანებს მივუძღვნა და გავუზიარო ის გამოცდილება, ის იმედგაცრუებები რაც მე დამიგროვდა.

აგერ უკვე მესამე კურსზე მოვიყარე და დღემდე არ მაქვს ერთი გარკვეული გეგმა, რომელსაც მივყვები, რომლის ერთგულიც ვიქნები და რომელსაც განვახორციელებ. გეგმა არ მაქვს იმიტომ რომ არ მაქვს გამოკვეთილი მიზანი, გამოკვეთილი მიზანი არ მაქვს, იმიტომ რომ არ მაქვს გამოვეთილი სურვილი. კი,  ეს პროცესი ჯაჭვურია.

ყოველდღე ვუყურებ ჩემსავით გზააბნეულ სტუდენტებს, რომლებიც საკუთარ ცხოვრებაში თავს ისე გრძნობენ როგორც ლაბირინთში, თუმცა კი ხშირად იმდენად ინერციულია მათი ქმედებები რომ ნაკლებს ფიქრობენ, ან საერთოდ არ ფიქრობენ.

მე ვიცნობ სტუდენტებს, რომლებსაც არ უყვართ თავიანთი პროფესია, რომლებმაც არც კი იციან საკუთარი პროფესიის დანიშნულება, შესაბამისად არ ესმით როგორ უნდა განვითარდნენ პროფესიულად. სწავლობენ იმიტომ რომ დედას, მამას, მეზობელ ანჩო/მანჩოს გააგებინონ.

მე ვიცნობ სტუდენტებს, რომლებსაც  არ უყვართ საკუთარი პროფესია, მაგრამ მაინც კარგად სწავლობენ, იზეპირებენ საგნებს, აკეთებენ პრეზენტაციებს, მაგრამ არასოდეს სიღრმეში არ იხედებიან, სამაგიეროდ იღებენ სტიპენდიებს, კურსზე პირველები არიან რეიტინგით და იმ 100-ვით გაჭიმულები დადიან, მათ ბაზაში რომ ციმციმებს.

მე ვიცნობ სტუდენტებს, რომლებსაც უყვართ საკუთარი პროფესია, კარგადაც სწავლობენ მაგრამ არ იციან როგორ განვითარდნენ, არ იციან როგორ დაგეგმონ მომავალი, როგორ მოიძიონ ინფორმაცია საზღვარგარეთ სწავლის შესახებ. ამ ადამიანებს მხოლოდ უნდათ, მაგრამ ელემენტარული, შერლოკისეული ინსიქტი არა გააჩნიათ რომ მათთვის საინტერესო ვაკანსიას გადააწყდნენ, მათთვის საინტეერსო სტაჟირება გაირონ ან მათთვის საინტერესეო ტრენინგებს დაესწრონ.

მე ვიცნობ სტუდენტებს, ვისი კომენტატერებიც აბსოლუტურად ყველა პოსტზე მხვდება ფეისბუქზე, რომლებიც საზღვარგარეთ წასვლას უკავშირდება, მათ უბრალოდ უნდათ წასვლა. არ აქვს მნიშვნელობა სასწავლო თუ სამუშაო პროგრამით, არ აქვს მნიშვნელობა გარემოს დაცვის ტრენინგებს დაესწრებიან თუ ადამიანთა უფლელების დაცვის, მთავარია რომ წავლეეენ, მთავარია რომ აეროპორტში დაჩექინდებიან.  ბოლოს, ბევრი ძებნის შმდეგ მართლაც მიდიან, მაგრამ უკან დაბრუნების შემდგომ ათჯერ  უფრო შეუმდგარი ადამიანები არიან ვიდრე წასვლამდე. მერე, ისევ იწყებენ ყველა კატეგორიის სამოტივაციოს დაწერას, ყველგან სივის გაგზავნას, ისევ ახალი იმედით რომ წავლენ.

მე ვიცნობ სტუდენტებს, რომლებიც სწავლის დროს მუშაობენ. მეც ვმუშაობდი პირველი ორი კურსი და მივხვდი რომ უარესს საკუთარ თავს ვერ გავუკეთებდი, რა თქმა უნდა სამუშაოს გააჩნია, მაგრამ ასე სკეპტიკურად იმიტომ დავიწყე ამაზე საუბარი, რომ ძალიან იშვიათად მუშაობენ სტუდენტები იმ სამსახურებში, რომლებმაც შეიძლება მათ ოდესმე პროფესიულ წინსვლაში ხელი შეუწყონ. აი მაგალითად, თუ ხარ ბიოლოგი და მუშაობ კონსულტანტად მაღაზიაში, რა თქმა უნდა არცერთ სამცენიერო ლაბორიაზე არ იმოქმედებს შენი სამუშაო გამოცდილება, როცა შენს სივს წაიკითხვენ.

მოკლედ მე ბევრ ისეთს სტუდენტს ვიცნობ, რომელთა საწვლის მიზანი (მისი არსებობის შემთხვევაში) და მიზეზი ხშირად ძალიან უმნიშვნელო, ძალიან ერთჯერადია.

ვეცდები შემდეგ პოსტში კარიერის დაგგემვაზე ვისაუბრო, დღეს კი ყველას გისურვებთ საკუთარი თავის, საკუთარი სურვილებისა, და საკუთარი სიამოვნებების პოვნას..  თქვით უარი ერთჯერად მიზნებზე, დაანებეთ 200 ლარიან სამსახურს თავი, გაიჭირვეთ, ჩაიცვით მეორადი ტანსაცმელი, მეტი დრო დაუთმეთ ბიბლიოთეკას, ლექციებს და საერთოდაც, ისწავლეთ როგორ უნდა ისწავლოთ..

ბოდიში, თუკი დემაგოგიური ტონი გასდევდა ჩემს პოსტს…