ცარიელი მონიტორი

ცარიელი მონიტორი. აღარ მახსოვს მერამდენედ ვეჩალიჩები სადღაც, სულის ქვეშ დამალულ სიტყვებს. ცხელი შავი ყავა და ერთი ღერი სიგარეტიც მუზის მოსაყვანად. მაინც არაფერი გამოდის.  თავში უაზროდ მიტრიალებს კონფერენციები, პრეზენტაციები და ზოგადად „ციები“. ზედმეტად ბევრი „ციები“. ჩემს თავს არ ვეკუთვნი. ან სწორად ახლა ვეკვუთვნი.

კონცენტრაცია. მანქანებიც ჩემ წინააღმდეგ არიან განწყობილი. ისე მოძრაობენ, რომ იხმაურონ. რა სისულელეს ვამბობ, უხმაურო მანქანა  აბა სად მინახავს. ეს ტელეფონი კიდე პირიქით, რაღაცნაირად დუმს. ისე არა, როგორც სხვა დროს. დღეს განსაკუთრეით, ალბათ იმიტომ რომ დღეს განსაკუთრებით ველოდები.

ათასი იდეა მქონდა თავში და იქიდან არცერთზე არ ვწერ პოსტს. ყველა ერთდროულად დამავიწყდა. ისევ უმიზეზო, უმნიზნო და ზოგადად ნაკლებად საინტერესო ნაწერით ვიფარგლები.

ყავა დიდ ჭიქაში ჩამისხამს. გული ამიჩქარდა რაღაცნაირად, მისი ბაგა-ბუგიც კი მესმის, თითქოს მკერდში კი არა ყურის ძირში მიძგერდეს.. მუცელში უცნაური შეგრძნებები აფათურდნენ, მაგრამ მაინც არაფერი არ მოდის.  მგონია ჩემი აივნიდან რომ გადვხტე გავფრინდები და არ დავეცემი. ოჰ. თავისთავად ეგეც სისულელეა.. ისევ მძაფრი გემო.

„გზები იმიტომ არის შექმნილი, რომ მას მისდიო.“ რა საინტერესო ნათქვამია, მართლა მიყოლა მოგონდება, მაგრამ რომ დაფიქრდები მიხვდები, რომ ზედმეტად ბევრი გზაა შექმნილი.

უცნაურად მინდა წერა. უბრალოდ წერა და მეტი არაფერი. წერა ყველაფერზე, ქუჩაში უპატრონოდ მიგდებულ ნაყინის ქაღალდზეც კი, მაგრამ მაინც არ გამომდის. ძალიან ვეცადე ალბათ რომ თავი გამეყინა.  სიამოვნებით ჩამოვჯდებოდი ახლა მეც „რიო-პიედრას ნაპირზე“ და მეც ავტირდებოდი, ავტირდებოდი ისევ უმიზეზოდ. მხოლოდ იმიტომ, რომ სწორად ვიქცევი.

1, 2, 3 წუთი..

არ აკვირდებით რა ძალიან სწრაფად გადის დრო? გუშინდელი დღესავით მახსოვს წინა შაბათი..

სული..

როგორ მინდა ჩვწვდე.

სიყვარული ის არის მეორე ადამიანში ღვთის ნაპერწკალს რომ აღმოაჩენო.. ჰეჰ, ნეტა ეს ნაპერწკალი რაღაა? მართლა არსებობს, თუ კიდევ ერთი „დამაინტრიგებელი“ აზრია ადამიანის  გონებაში შემოგდებული.. დღე და ღამე რომ იფიქოს და მერე ჩემსავით წერის დროს აბოდიალდეს..

*******

*

რა კარგი იქნებოდა ეხლა ზღვაზე. ბოლოს დიდი ხნის წინ ვიყავი. მახსოვს ზღვა ძალიან დიდი იყო. მზეც. იმაზე დიდი ვიდრე ქალაქის დაღლილ ცაზე. რა კარგი ექნებოდა ეხლა ქვიან სანაპიროზე. ფეხის გულებთ მიწის ნოტიო მხურვალებას რომ შეიგრძნობ.

რა კარგი იქნებოდა სულშიც ისე რომ თბილოდეს, როგორც გარეთ, მზისგან გაფიცხებულ ქუჩებში თბილა..

შეხვედრა

ყოველ ორშაბათ საღამოს ჯიუტად მგონია, რომ სამშაბათ დილით ვნახავ. ყოველ სამშაბათს, იმედგაცრუელბულს, მგონია, რომ მომავალ სამშაბათს ვნახავ. რამდენჯერაც მეორე კორპუსთან გავდივარ, მაშინაც მგონია რომ ვნახავ და მაშინაც განსაკუთრებულად ვემზადები.

ორშაბათი კი ნამდვილი ტანჯვაა.  ვიხსენებ ყველა დეტალს, წვრილმანს, რა მოსწონდა გაშლილი/ჩახსნილი-თმა/მაისური, მაღალი/დაბალი ქუსლები, წითელი თუ ვარდისფერი  ტუჩის საცხი, ფრჩხილის ლაქი,  თვალებზე წენი, ღაწვებზე  ფერი თუ საერთოდ არცერთი, მარტივად. ბუნებრივობის ნიღაბი,  ყოველ სამშაბათს ვდგები იმაზე მეტად ადრე ვიდრე ჩვეულებრივ, სარკესთან ვატარებ იმაზე მეტ ხანს ვიდრე სხვა დროს,  მივდივარ იმაზე ჩქარა ვიდრე ლექციაზე დაგვიანებისას და ისევ ჯიუტად მგონია, რომ ვნახავ.  უაზროდ ვათვალიერებ ეზოს, ფოიეს, დერეფნებს.. მაინც არასოდეს არსად არ ჩანს..

შეიძლება, სამშაბათ დილით სულაც არ აქვს ლექცია. შეიძლება ჰქონდეს კიდეც, მაგრამ ავცდე ყველა მოძრაობაში, სამწუხაროა, მაგრამ არსებობს ათასი წინადადება, რომელიც “შეიძლებათი” დაიწყება და არასოდეს შემახვერდებს მას.

თუმცა ხომ არსებობს ათას მეერთე “შეიძლებაც”, რომელიც შემახვედრებს მას.

მის გამოა ალბათ, ყოველ ორშაბათს და მერე უკვე ყოველ სამშაბათს ჯიუტად, რომ მჯერა ჩვენი შეხვედრის<3

ყოფილი მეგობრები

მეგობრობა, სიყვარული, ბედნიერება-ჩემთვის დღემდე ბუნდოვანი, აბსტრაქტული ცნებებია. და იქიდან გამომდინარე, რომ მათ გარეშე ცხოვრება უბრალოდ შეუძლებელია, ყოველდღიურად ბევრს ვფიქრობ ამ თემებზე. ბოლო დროს კი განსაკუთრებით მეგობრობაზე, რამდენიმე მეგობარი დავკარგე და იმიტომ. თუმცა, რახან დავკარგე ალბათ არც ყოფილა ეს მეგობრობა. მაგრამ, მაშ რა არის მეგობრობა, უფრო სწორად “ნამდვილი მეგობრობა”?

შეიძლება ითქვას, რომ ყველაფერი გენიალურად დაიწყო. მე იმ ადამიანთა ტიპს ვეკუთვნი, რომლებსაც ყოველთვის კარგი უფრო მეტი ახსოვთ, ვიდრე ცუდი. ამიტომაც არის, რომ ყველაფრის მიუხედავად, აწ უკვე ჩემს ყოფილ მეგობრებს, მაინც კარგად ვიხსენებ.  მოკლედ, იმას ვამბობდი, რომ ერთმანეთს თავიდანვე გავუგეთ. მერე უფრო დავახლოვდით, ერთმანეთის ყველაფერი ვიცოდით, მეტიც, ხომ არის ისეთი მდგომარეობა, როცა შენს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი არაფერი ხდება და შენთვის ძვირფასი ადამიანების ცხოვრებით, პრობლემებით ცხოვრობ. ხოდა ასეც ვიყავით, სულ ერთად დავდიოდით, ბევრს შურდა კიდეც ჩვენი. მაგრამ შემდეგ დაიწყო გუცხოვება, გავიზარდეთ, ყველას ჩვენი ინტერესი გაგვიჩნდა, ყველა ახალი ნაცნობი აღფრთოვანებას გგვრიდა, გვეგონა რომ ისინი ძველებს სჯობდნენ, უფრო სწორად ეგონათ. ხოდა დაიწყეს  ფასეულობების და რაც მთავარია ადამიანების გადაფასება. ამას მოჰყვა უამრავი ჩხუბი, გაბუტვა, მაგრამ მაინც დგებოდა ხოლმე ის მომენტი, როცა ჩვენი ისევ ერთად ვიყავით, ერთად ვიცინოდით, ერთად ვუმკალავდებოდით გარკვეულ პრობლემებს, როცა ერთმანთი ისევ ისე გვიხაროდა. მერე კიდევ გავიდა ხანი, მერე კიდევ უფრო გავიზარდეთ, შევიცვალეთ მერე კიდევ გადავაფასეთ, უფრო სწორად ერთმანეთი დავაფასეთ. ალაბათ ასე იქნებოდა დღემდე, რომ არა რამდენიმე არასწორი აზრი, რომ არა ალბათ უფრო ნაკლები სიყვარული, ნაკლები ერთობა. ახლაც, ისე როგორც ძველად, მივსხდებოდით სადმე ბაღში, დავლევდით ლუდს, ვიმღერებდით, და როგორც არასდროს, როგორც პირველად გავერთობოდით.

ამ აბურდულ ამბავში ყველაზე ცუდი ის არის, რომ არცერთ მხარეს აღარ გვტკივა, მხოლოდ ხანდახან, როცა ნოსტალგია მომაწვება, ან ძველ სურათებს ვათვალიერებ, ვხვდები, რომ ყველა სათითაოდ შევცდით, რომ ძალიან რთულია იპოვო მეგობარი და მერე შეინარჩუნო ის. თუმცა, მეორეს მხრივ, “მეოგობრის შენარჩნებაც” არასოწრი ფრაზაა, ის ან არის შენთან, ან არა.  სიამოვნებით დავთაგავდი ამ ადამიანებს, დავდებდი ძველ ფოტოებს, მაგრამ ერთადერთი რაც ჩემს საქცილეს შედეგად მოჰყვება, ეს მათ გაღაიზიანება იქნება.

დიდი ხანი ვცდილობდი, რომ არ დამეკარგეთ, რომ ჩვენ თავი ერთად კარაგდ გვეგრძნო, მაგრამ თუ თქვენ ახლა უკეთესად ხართ, ალბათ დაშორება საუკეთესო გამოსავალიც კი ყოფილა. თუ თქვენ არასოდეს გტკივათ მომხდარი, მაშინ ჩვენ მეგობრები არ ვყოფილვართ და დაშორება ისევ საუკეთესო ყოფილა.

და მაინც, მეგობრობა ერთ-ერთი ყველაზე მაგარი რამეა,  შეყვარებულს ბევრჯერ დაკარგავ და შეიძენ, მეგობარი კი ალბათ სულ შენთან უნდა იყოს, სხვაგვარად ეს იქნება “ამხანაგობა”, რასაც კიდევ სხვა დატვირთვა აქვს. ამ ეტაპზე, მე მყავს მეგობრები,  უფრო სწორად ახალი მეგობრები,  სამწუხაროდ ეჭვის თვალით ვუყურებ ჩვენს ურთიერთბას, უფრო სწორად მომავალს. თუმცა, იქნებ გამიმართლოს კიდეც, იქნებ აღარც შევცდეJ.

პ.ს.

რა გითხრათ აბა, „რით გაგახაროთ“, მაინც ძალიან მენატრებით და მაინც ძალიან მიყვარხართ:)