ნატურალი, ჯიგრიანი ქართველები ^_^

მერე რა თუ გარემოს დაბინძურების მაჩვენებელი საქართველში დღითიდღე იზრდება და ამაზე რეაქცია საზოგადოებას ნული აქვს. მერე რა, თუ   ვინმე ჯიგრიანი, ღიპიანი (ან უღიპო) ქართველი ნაგავს პირდაპირ ავტობუსის ფანჯრიდან ყრის?! ან “წმინდა ქართველი დედა” ნახევრადნაჭამ კარტოფილის ღვეზელს პირდაპირ  ავტობუსის კარებიდან აგდებს?!

მერე რა, საქართველოს სხვადასხვა ტერიტორიებზე, სადაც ტყეა, ლამაზი ბუნებაა, კარგია ჰაერია ჩვენი ჯიგრიანი ქართველები თავიან ჯიგრულ კვალს ტონობით ნაგვის სახით ტოვებენ?

მერე რა,  ქმარს თუ აღდგენილ ქალიშვილობას შეაპარებ?! არც არაფერი, შენი “ნატურალი” ქმარი იამაყებს და შენც  მიიკერებ “წმინდა ქართველი დედის ნიღაბს”.

ან, მაშინ რა მოხდა ქმარს თუ საყვარელი ჰყავს? – კაცია ბოლო ბოლო.

მერე რა, თუ სადმე ოჯახში “ნატურალი” ქმარი ცოლს ურტყამს?

მერე რა, სადმე შიმშილისგან ბავშვები რომ იხოცებიან და აქციაზე ასეული ადამიანიც რომ არ მოდის?!

მერე რა ? მერე რა?

მერე ის რომ არაც არაფერი.

მერე ის, რომ ბრბოს უბრალოდ სანახაობა სჭირდება!

მერე ის, რომ საქართველო **აკშია!

დაჭამეთ კარგმა ჯიგრიანმა, “ნატურალმა” ქართველებმა ჰომოსექსუალები, ლეზბოსელები! თქვენ მაინც ყველაფერი გეპატიებათ ^_^

რატომ არის კარგი პირადი ბლოგი

სადაცააა სამი წლის გახდება ჩემი ბლოგი. ბოლო სამი წელი მთელი ჩემი სიცოცხლის განმავლობაში ყველაზე გადატვირთული იყო ემოციურად და შესაბამისად  ბლოგიც ყვლაზე საინტერესო ისტორიას აღწერს.  რა თქმა უნდა ჩემთვის საინტერესოს. ჩემმა ბლოგმა და მეც, როგორც ბლოგერმა ბლოგინგის უამრავი ეტაპი გავიარეთ. უამრავჯერ შევიცვალე აღნიშნულთან დაკავშირებით აზრი : ხან ვფიქრობდი რომ  ლამის საშვილიშვილო საქმეს ვაკეთებდი :D,  ხან კიდევ იმდენად დიდ უაზრობად მეჩვენებოდა ჩემი აზრების ასე გასაჯაროება, რომ ბლოგის გაუქმების  ზღვრამდე მივდიოდი. ხან თვეობით არ ვწერდი, ხან დღეში რამდენჯერმე ვწერდი, ხან ვცდილობდი რომ საგანამანათლებლო ხასიათი მიმეცა, ხანაც კი,  ჩეულებრივი თბილისელი გოგოს დღიურად ვტოვებდი. მოკლედ ბლოგის ცხოვრებაში მრავალმა წყალმა ჩაიარა..

მაგრამ მაინც, რატომ არის პირადი ბლოგის ქონა კარგი? თუმცა ეს სულაც არ ნიშნავს იმას რომ არაპირადი, გარკვეული თემატიკის ბლოგის გაკეთება ცუდია.  ახლა, იმ დროს როცა უამრავი სამცადინო მაქვს კოლოკვიუმებისათვის, როცა უამრავი სასწავლი მაქვს სემინარებისთვის, საკონფერენციო თემა დასაწერი და ტრენინგის დიზაინი მოსამზადებელი, გადავწყვიტე, რომ საუკეთესო დრო იყო ძველი პოსტების წასაკითხად.  სწორედ ამი მერე გამიჩნდა სურვილი დამეწერა პირადი ბლოგის დადებით თვისებებზე:

პირადი ბლოგი ანუ შენი  მინი ისტორია, გეხმარება გაიხსენო შენი წარსული, მაგრამ არა მხოლოდ ფაქტები, არამედ ფიქრებიც, აზრებიც, ემოციები, შეხედულობები, ფასეულობები. ამ დროს კარგად ხედავ საკუთარ ცვლილებას, კარგად აღიქვამ საკუთარ დადებითსა და უარყოფითს.ძველი პოსტების კითხვისას ისეთი შთაბჭდილება მრჩება თითქოს ეს ჩემი  კი არა, სხვისი ისტორიაა და შესაბამისად ობიექტურადაც ვუდგები საკუთარ ნააზრევს.

ისტორიასა და წარსულს რომ თავი დავანებო, პირადი ბლოგის საშუალებით ერთ დროს ნამდვილად კარგი ნაცნობ-მეგობრები შევიძინე. ადამიანები, რომლებიც იზიარებდნენ ჩემს მწუხარებას  ან უბრალოდ ჩემს თითოეულ, უაზროდ დაწერილ სიტყვასაც კი და ახლაც ვფიქრობ, რომ რაღაც პერიოდის განმავლობაში ისინი უფრო კარგად მიცნობდნენ, ვიდრე ადამიანები ვისთან ერთადაც ვცხოვრობ.

შეიძლება სასაცილობდ მოგეჩვენოთ, მაგრამ ნამდვილად არის  გარკვეული ინტიმი იმ ადამიანებთან ურთიერთობაში, რომლებისაც მხოლოდ “ნიკი” იცი და ხანდახან სქესზეც კი არ გაქვს წარმოდგენა. ამ დროს, თითქოს უფრო მეტი სიმართლე და გულწრფელობაა ურთიერთობებში, მაგრამ ანონიმურობის დრომაც ასე ვთქვათ გაიარა, ფეისბუქის გადამკიდე ძნელად თუ დარჩები  ნიღაბს მიღმა.

ადრე, როცა ბევრს ბლოგი ჯერ კიდევ  საჭმელი ან საშენი მასალა ეგონა, საზოგადეობის მცირე ნაწილმა, რომელსაც ხელი მიუწვდებოდა ინტერნეტზე და გარკვეული ინფორმაციაც ჰქონდა ქართველ ბლოგერებზე, გაამართლა თავისი ქართველობა და ამ სიახლესაც (როგორც ყველა დანარჩენს სხვას) თავიდან  არც ისე დადებითად შეხვდა, ხშირად ამბობდნენ, რომ ბლოგერები ჩამოუყალიბები, “ნამდვილ” ცხოვრებაში არარეალიზებული ადამიანები იყვნენ, რომელთაც კომუნიკაცია მხოლოდ ვირტუალურ გარემოში შეეძლოთ. არ ვიცი, შეიძლებ მართლაც იყვნენ ასეთი ბლოგერები, მაგრამ ჩემი პირადი გამოცდილებიდან შემიძლია  ვთქვა, რომ ბლოგინგი მართლაც დამეხმარა გარკვეული კომპლექსების გადალახვაში,  დამეხმარა რომ გავმხდარიყავი უფრო გულწრფელი, დამეხმარა გამეცნო ადამიანები, რომლებიც ხანდახან თურმე ჩემსავით ფიქრობენ, რომლესაც ასევე აწუხებთ დეპრესია, რომლებსაც ასევე აქვთ პრობლემები ან არიან მარტოსულები. ეს აღმოჩენები კი გეხმარება იმის გაგებაში რომ შენ არ ხარ მარტო ამ დედამიწზე და  შენც შეგიძლია რაღაცის შეცვლა ^^

მოკლედ კარგია, როცა გაქვს პირადი ბლოგი, ჩემთვის ყოველშემთხვევაში  მის პირადულ ხაიათს არასოდეს არ შეუქმნია პრობლემა, პირიქითაც კი ^^.

ამბავი სიცოცხლისთვის მებრძოლი მეცნიერისა

ურთიერთობები

მიუხედვად იმისა რომ შექსპირი დღესაც პოპულარულია და რომეო და ჯულიეტაზე კვლავაც გვეტირება, ურთიერთობებმა მაინც დაკარგა რომანტიკა და ხშირად მატერიალიზმზე დასულ, პრაქტიუკულ გათვლად გვევლინება. ხანდახან ვფიქრობ თუ რას ნიშნავს კარგი ურთიერთობა, ამ დროს ყველა დეტალს ვშიფრავ, ყველა დეტალს ვამოწმებ და ბოლოს აბსურდებამდე მივდივარ. მოკლედ მთავარია ადამიანი თავს კომფორტულად გრძნობდე, მაგრამ არც ეს კომფორტია ადვილი მისაღწევი…

გავდივარ ქუჩაში და ყველა ფეხის ნაბიჯზე წყვილს ვხედავ, წყვილებითაა სავსე ტრანსპორტი, სასწავლებელი, ბაგა-ბაღებიც კი, დადიან ჩახუტებულები, ჩახვეულები, ჩაკიდებულები და თითქოს არავის არ აქვს პრობლემა. მაგრამ, როგორ დავიჯერო რომ მათ ყველამ მიაღწია მთავარს, ურთიერთგაგება, ურთიერთპატივისცემას, ურთიერთნდობას?! რა თქმა უნდა  – არა. მოჩვენებითია ხშირად ყველაფერი.

რა გაპირობებს ამ მოჩვენებითობას? ის რომ გოგონებსა და  ბიჭუნებს ჩვენი ბიოლოგიური მოთხოვნილებები გვაქვს, ან ის რომ გოგონებს დაქალებთან საჭორაო თემა შემოგველია.   საერთოდ ყველა გოგოს სჭირდება რამე ტრაგიკული, ვნებიანი, მღელვარი ისტორია. ნუ, ისევ და ისევ დაქალებისთვის მოსაყოლად. გარდა ამისა, ოდესმე ყველას გვებეზრდება “რაშიანი პრინცების” ლოდინი და ვიწყებთ უბრალოდ  ურთიერთობას.

ურთიერთობა საერთოდ ფენომენი გახდა ჩემთვის, ეს არის გამუდემბით განვითარებადი პროცესი, არასოდეს არ უნდა გაჩერდე, არასოდეს არ უნდა გაჩუმდე, არასოდეს არ უნდა მოექცე მეწყვილეს ისე, როგორც არ გინდა რომ შენ მოგeqცეს, ამის მერე კიდევ გამოვა რამე.

ცალკე ფენომენია „ქართული ურთიერთობა”, იმიტომ რომ აქ ყოველ წუთას ვაწყდბეით სექსის ქონისა ან უქონლობის პრობლემას.  ან არ ვაწყდებით და ვქმნით უსექსო ანომალიურ ურთიერთობას, თუმცა რა თქმა უნდა ყველაფერს თავისი დროს აქვს და ურთიერთობის ეტაპებსაც გააჩნია.

როგორ უნდა გვქონდეს კარგი ურთიერთობა, როდის უნდა გადავიდეთ კომფორტის ზონაში – ანუ გახდეთ ბედნიერები, პირველ რიგში მაშინ როცა დავივიწყებთ იქამდე წაკითხულ წიგნებს, მითუმეტეს საყვარელ წიგნსა და პერსონაჟს, დავივიწყებთ ფილმებს, დავივიწყებთ მეგობრის/მეზობლის/კურსელის/თანამშრომლის მიერ მოყოლილ სკუთარ ან მისი შვილის/მეგობრის/დედის/ბებიის/მეზობლის რომანტიკულ თავგადასავალს და მივხვდებით რომ ვიღებთ ახალ ფილმს ჩვენს ურთიერობაზე, ვწერთ ახალ წიგნს, ვყვებით ახალ ამბავს, რომ ჩვენ უნიკალურები ვართ და არავის გამოცდილება არ იქნება გადამწყვეტი. ამის მერე მივხვდებით, რომ  გარკვეულ დათმობებზეა წასვლა საჭირო, ამის მერე გავითვალისწინებთ  მეწყვილის აზრს, და მივაღწევთ გარკვეულ სტაბილურობას.

მოკლედ, საჭიროა გავიზარდოთ ურთიერთობაში, საჭიროა მივხვდეთ რომ არ მართლდება დოგმები “იდიალური ურთიერთობების შესახებ”, ჩენ თვითონ უნდა ვაქციოთ ურთიერთობა იდიალურად, რაც ნამდვილად შრომატევადი საქმეა.

მე გირჩევთ რომ ყოველთვის იყოთ გულწრფელები, ნუ მე პირადად ასე ვიქცევი – როცა რამე არ მომწონს ყოველთვის ვამბობ, მიუხედავად იმისა, ობიექტურად მართალი ვარ თუ არა, მთავარია რომ მე, სუბიექტი არ ვარ კომფორტულად, აი თქმის, მსჯელობის მერე კი ყველაფერი ადვილი ხდება ^^

ასევე გირჩევთ, რომ არ დაიწყოთ გლოვა დაშორებების მერე, ეს ძირითადად გარდაუვალი პროცესია და არ ღირს ვინმეს გამო ცრემლების ღვრა და უსასოო ლოდინი. ყოველთვის უნდა გახსოვდეთ საკუთარი თავმოყვარეობა, საკუთარი პიროვნულობა, საკუთარი აზრი და არ მისცეთ სხვას მისი იგნორირების საშუალება, ეს  მხოლოდ პიროვნულ დეგრადირებამდე მიგიყვანთ, დერადირებული კი აღარაფერია მომხიბლავი და ლამაზი. ასევე გირჩევთ რომ ყოველთვის იყოთ ფორმაში, ყოველთვის ეცადოთ, რომ რაღაცით ახალი მოეჩვენოთ თქვენს მეწყვილეს, ერთფეროვნება მოსაბეზერებლია – ეს წყალგაუვალი ჭეშმარიტებაა. კი, ზოგიერთი ამბობს რომ  მოსწონს გოგო – უბრალო, კოჭამდე კაბით, დახურული მაისურით და ასე შემდეგ, მეტი არაა ჩემი მტერი . ყველა მეორე ბიჭი მოკლეკაბიანს ლამის ენაგადმოგდებული უკან მისდევს, ეს იმიტომ რომ მამაკაცები ამ საქმეში ძალიან ინსტიქტურები, სუსტები და უნებისყოფოები არიან.

და კიდევ ერთი გაფრთიხლება: არასოდეს იფიქროთ რომ თუ ბიჭი არ გირეკავთ ესე იგი მას არ სცალია რამდენიმე დღის განმავლობაში, ყოველთვისაა  1 წუთი დასარეკი დრო თუ კი მას ენატრებით. არასოდეს გაამრთლოთ მისი იდიოტური საქციელები, იყავით კრიტიკულები და სწორედ ეს დაგეხმარებათ მის შეცვლაში. არასოდეს თქვათ რომ ის უბრალოდ ასეთია : უპასუხისმგებლო,  რომ მას არ შეუძლია ზრუნვა, რომ ჯერ სუსტია და ასე შემდეგ. როცა ბიჭს უყვარხარ ძალიან კარგადაც იღებს პასუხისმგებლობას, ძალიან მზრუნველიც ხდება, ტბილიც და მოსიყვარულეც, ეს იმიტომ არა რომ მოვალეობების აღება მერე უფრო მარტივია. უბრალოდ მერე ამის მოთხოვნილება თვითონ უჩნდება.

საერთოდაც, ძალიან ხშირად, ის რომ ურთიერთობები არ ეწყობა უბრალოდ გრძნობის ნაკლებობის ბრალია და არა გარემო პირობების. ასე რომ იყავით მაქსიმალურად გულწრფელები (პირველ რიგში საკუტარ თავთან), მომთხოვნები, კრიტიკულები, თბილები და საყვარლები, მერე უფრო გამარტივდება ყველაფერი ^_^ 

ყველას ტკბილ და თბილ ურთიერთობას გისურვებთ:*

სერთიფიკატომანია

უცბად ვიგრძენი რომ თავი მტკივა და გავჩერდი.  ჩემ გარშემო ათასი ჯურის ადამიანი ტრიალებს. მეც ამ ადმიანებში ვარ გათქვეფილი. ისინი სულ სადღაც გარბიან და მეც უკან მივდევ. ან მე გავრბივარ და ისინი მომდევენ. ჩვენ დავდიართ ათასგვარ პროექტებზე, ტრენიგებზე, ჩვენ ვართ დღევანდელი ახალგზრდობის აქტიური ნაწილი, რომელიც აქტიურად მონაწილეობს სხვადასხვა პროექტებში. ჩვენ განურჩევლად ჩვენი პროფესიისა და ინტერესებისა მივდივართ ტრენიგებზე სადაც არის კარგი ტრენერი, კარგი ლანჩი, კარგი თემა ან უბრალოდ გვაძლევენ სერთიფიკატს. ჩვენ – საზოგადოების ჰიპერაქტიურ ნაწილს  პირზე სულ ტრენინგები, პროექტები და სერთიფიკატები გვაკერია. ჩვენ ვართ სერთიფიკატომანები. ხშირად ვიცით და უფრო ხშირად არ ვიცით რაში გვჭირდება ამდენი სერთიფიკატი. ვისთვისაა ფასეული. მაგრამ მაინც..

მაგრამ მაინც დავრბივართ წინ და უკან, პროექტიდან პროექტზე, ვაგროვებთ ზედაპირულ ცოდნას უამრავ საკითხზე, ვსწვლობთ აპლიკაციების, სივების კარგად შევსებას და უკვე უპრობლემოდ ვხვდებით ყველგან სადაც ჩვენ გვინდა.  ზოგიერთს „უმართლებს“ და თვითონ ქმნის ათასგვარ ასოციასიას, არასამთავრობო ორგანიზაციას ან რამე  სხვა „ციას“, მერე იკერებს სახეზე დიდკაცურ ღიმილს და ხდება ერთი ჩინოვნიკთაგანა. ზოგი სადმე არასამთავრობოში იწყებს მუშაობას,  ზოგი ვერც ვერაფერს აკეთებს და ისევ ენაგადმოგდებული დარბის უკეთესის მოლოდინში სხვადსხვა სიმულაციურ თამაშებზე, იწებებს“ვინმე პოლიტიკოსის“,  რომელიმე დიდი ორგანიზაციის ან საერთოდ რომელიმე ქვეყნის სტატუსებს.

… იცვამენ პიჯაკებს, ხალათებს, იკერებენ ათასგვარ პეპლებსა და ზიზილებეს და ისევ ლაყბობენ და ლაყბობენ. საინტერესოა რა ხდება მერე.. ჯერ ვერაფერს ვიტყვი, ცოტა დროა გასული სტატისტიკის ან საფუძვლიანი დასკვნის გამოსატანად…

აი ამ დროს ჩერდები, იმიტომ რომ უკვე თავი გტკივა. შინაგანადაც გამოფიტული ხარ, სიმშვიდემონატრებული..  აი ამ დროს ჩერდები. იწყებ გაცნობიერებას და გეწყება გაუცხოება.

მეც თავი ამტკივდა და გავჩერდი. სად ვარ, ვინ ვარ. ვისთვის რას წარმოვადგენ.რა ხდება ჩემს,  რა ხდება ჩვენს თავს, ყველას ერთდროულად მოგვინდა გარემოზე, სიღარიბეზე, ადამიანების უფლებებზე, კავკასიის კონფლიქტებზე, ეგვიპტესა და ლიბიაში მიმდინარე პროცესებზე ფიქრი და  თავის ატკიება?! როგორც ერთი ჩემი მეგობარი იტყოდა, მგონი  ფეხსაცმელის  ზონრების შესაკვრელადაც კი ტრენინგებზე დავრიბავრთ, სადმე სპილოს რომ წყალი სწყურია იმაზე კიდევ გამოსვლებს ვმართავთ.  განა მართლა გულწრფელია ჩვენი გულის ტკივილი?!

ბოლო ბოლო რა მინდა. ეს ყველაზე საშიში კითხვაა. ეს კითხვა საკუთარი თავის ტყუილში გამოჭერისაკენ გიბიძგებს. ამიტომაც არ ვსვამდი ამდენ ხანს. მერე კი უცბად მატყდება ფიქრების ნიაღვარი.

ვდგავრ ქუჩაში.

…ადამიანები ისევ აქეთ-იქით მიდიან, სადღაც უსტვენენ.. სადღაც მღერიან.. სადღაც მიტინგია.. ყველგან რაღაც ხდება. მე კი უბრალო მინდა მოვწყდე ამ შეშლილ სამყაროს. მოვწყდე საკუთარ თავს, მოვწყდე საკუთარ საქმიანობას, საკუთარ პროფესიას, იმიტომ რომ დროა კითხვებზე პასუხების გაცემის. იმიტომ რომ  პასუხების ძიების დრომ რა ხანია ჩაიარა…