გიფიქრიათ?

 

გიფიქრიათ იმაზე თუ ვინ ხართ?–მე კი,ხშირად, არა სულ ვფიქრობ უპასუხოდ ბევრს…

გიფიქრიათ რომ შეიძლება სხვა ყოფილიყავით?–მე მიოცნებია ამაზე..

გიფიქრიათ რომ ღმერთი არ არსებობს და სიკვდილის შემდეგ ვერც ვერაფერს ვერ მიიღებთ?–მე კი.

გიფიქრიათ რომ უსამართლოდ გექცევიან?–მე მომქცევიან.

გდომებიათ რომ რამე შეგეცვალათ, ცხვირი, წარბი, თვალი?–ვის არ უფიქრია..

გიცხოვრიათ მომავალი თხუთმეტი დღით?–უფრო ნაკლებითაც მიცხოვრია.

ერთხელ მაინც თვითმკვლელობაზე გიფიქრიათ?_****

გიფიქრიათ სიცოცხლეზე?–არაერთხელ…

გდომებიათ წარსულის შეცვლა?–დღე არ გავა ამ გრძნობის გარეშე:)

გიფიქრიათ საკუთარ არარაობრივ არსზე?–არაერთხელ…

გიფიქრიათ მამულისათვის თავდადებაზე?–პატარაობისას, ახლა ვიცი რომ რთულია.

გიფიქრიათ , ვინმეს ეს მოკვლაზე?–არ დამიჯერებთ, მაგრამ არასოდეს.

გიფიქრიათ რომ თქვენი სული ყველაზე დიდ გარყვნილებას ატარებს?–სამწუხაროდ კი

გიფიქრიათ რომ სიხარული არ შეგიძლიათ?–რამდენჯერმე

გიფიქრიათ საკუთარი თავის სიძულვილზე?–ხშირად.

გიცხოვიათ სხვისი ცხოვრებით?–საშინელებაა

გიცხოვრიათ  სიკვდილის შემდგომი ცხოვრებით?–ვერ წარმომიდგენია…

ფიქრობთ რომ ყველაზე ბოროტი არსება ხართ? სხვასთან შედარებებს რომ ვაკეთებ…არაა..

გიფიქრიათ, ოდესმე ფიქრის გარეშე ცხოვრებაზე?_უშედეგოდ ბევრჯერ მიცდია..

გიფიქრიათ, რომ მისი ღირსი არა ხართ?

გიფიქრიათ, რომ თქვენი ღირსი არა არის?

გიფიქრიათ რომ თქვენ თვითონ არ იმსახურებთ არაფერს?–კი

გიფიქრიათ რომ ზოგიერთი ფაქტი თქვენი ცხოვრებისა უკვე ნახეთ?–მისტიკურ წარსულზე მიფიქრია მერე 🙂

გიფიქრიათ რომ უსუსური ხართ?–(ისტორიის მესამე ტურში რომ ვერ გავედი მაშინ ვიფიქრე, და ეროვნულებზე წელს მაღლ ქულებს თუ ვერ მივიღებ, მაშინ ვიფიქრებ..)

გიფიქრიათ რომ იგუდებით?–ახლაც ყელში მიჭერს რაღაც..

გყვარებიათ?–წარმოდგენა არ მაქვს

გიფიქრიათ რომ კვდებით?–ერთხელ ორი დღე საკუთარ სიკვდილს ვწინასწარმეტყველებდი 🙂 ქუჩაშიც კი არ გავდიოდი:)

შეგშინებიაათ ოდესმე ვინმესი?–საკუთარი თავის..

გიფიქრიათ სხვა ცხოვრებზე? არა სხვის ცხოვრებაზე?–მიოცნებია..

გიფიქრიათ რომ ყველა ზემოთ დასმულ კითხვაზე თანხმობის შემთხვაში, მაინც ბედნიერი ხართ?–ჩემდა უნებურად ეხლაც მიხარია:)

ქაღალდის ნავი

რა გინდა, თორნიკე,
ზუსტად გაარკვიე, ფურცელზე ჩამოწერე
და წაიკითხე ზემოდან-ქვემოთ,
ქვემოდან-ზემოთ.
მეტი არაფერი,
რომ არ აგისრულდება, კარგად იცი. 

ყველა ძაღლი გარეთ გაყარეს
უამინდობის გამო.
მიდიხარ გზაზე,
გუბესთან აკეთებ ქაღალდის ნავს,
ჯდები ნავში, უსვამ ნიჩბებს – ხელებს,
გადადიხარ მეორე ნაპირზე.

ოთხი წლის მანძილზე აკვირდები
მანეკენივით მდგარ მოხუცს გაწვდილი ხელით,
რომელიც ბრმაა,
რომელიც ატარებს ოპტიკურ სათვალეს
მხოლოდ იმისთვის, რომ ადამიანებმა დაინახონ
მისი უსინათლო უპეები
და მიხვდნენ, რომ შორსმხედველები არიან
სხვის საქმეში…

დღეს გაიგე მეზობლის სიკვდილის ამბავი,
მიზეზი – გულის გაჩერება.
აუყევი კიბეს,
ჩამოდიოდნენ სხვები
სიცილით, ყოფითი ჭიჭყინით, ჩურჩულით
და პირველი რაც გაიფიქრე:
ამათი გული არც არასდროს ფეთქავდა.

მიდიხარ სამსახურში,
სადაც ხშირად საუბრობენ დოლარის კურსის მატებაზე.
შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს!
ბევრს ეწევი, აი, ახლაც…
ჯიბეში – ხურდა იაფფასიანი
სიგარეტისთვის.

მოდიხარ სახლში,
კარი არ არის ჩარაზული, ანუ გელოდებიან.
არც შენ ჩაკეტავ – დაუცდი ერთს,
რომელზეც გეუბნებიან:
\”მის მოსვლამდე არაფერი გეტკინოს\”…
ჰოდა, შენ ზუსტად მის მოსვლამდე გტკივა.

შიზოფრენიით დაავადებულებს, ფსიქოპატებს,
მანიაკებს, მკვლელებს,
მთვარეულებს შორის
შენ ყველაზე საღად მოაზროვნე ხარ,
მაგრამ არა – ნორმალური.

რა გინდა, თორნიკე, ვერასოდეს გაარკვევ.
აიღე სუფთა ფურცელი
და წაიკითხე ზემოდან-ქვემოთ,
ქვემოდან-ზემოთ.
მეტი არაფერი.

P.S. შიმშილით მომაკვდავი ძაღლი თათებით თხრის მიწას და ძვალს ინახავს, როგორც იმედს. ასევე ვარ მე მამაჩემის საფლავზე,  გონების დაკარგვამდე სულით მშიერი. იქ ის ძვლებია, მე რომ ჩემს სხეულში ვგრძნობ თანდათან. ფრჩხილებში მიწა მაქვს, როცა იქიდან მოვდივარ, მაგრამ ჯერ ვერ გავბედე მასთან ჩასვლა.

ზოგჯერ გვერდით ვწვები ხოლმე  და ვფიქრობ, რომ ცხოვრება ყაზარმაა. მამა ქვედა საწოლზე წევს, მე – ზემოთ…

პ.ს

მე შემთხვევით გადავაწტდი ამ ლექსს http://literatura.lit.ge/html/index.php?page=15&composition=40906 და მაშინვე გადმოვაკოპირე, ძალიაან მომეწონა. ლექსი ეკუთვნის თორნიკე ჭელიძეს, და იმედი მაქვს საავტორო უფლებების დარღვევისათვის არ მიჩივლებს 🙂

საშინლად წვიმს და მე საშინლად მტანჯავს ეს უემოციობაააა… სშინლააააააააააააააააააააააააააააააააად….

ემილი დიკინსონი

ძველ გაზეთებს ვათვალიერებდი და ძალიან კარგ ლექსებს მივაგენი, ცნობილი ამერიკელი პოეტის, ემილი დიკინსონის. როცა მათ რამდენჯერმე თვალი გადავავლე მივხვდი რომ ძალიან ახლოს მოდიოდა ჩემთან, აქ ჩემს სულში იჭრებოდა, და მეუფლებოდა…მომეწონა ძალიან მომეწონა..

„სამყარო დამეკარგა,

ხომ არ გიპოვიათ სადმე?

ვარსკვლავებიანი ხოლაბანდი,

გადაკრული აქვს თავზე.

მდიდარს რა ხეირი მისგან,

მე კი მეწვრილმანეს

ოქროზე მეტად მიყვარს.

გთხოვთ მაპოვნინოთ, სერ!“

„მთლიანად მხოლოდ ორჯერ გავკოტრდი,
ორჯერვე ისიც შავი სამარის
დიახ და ორჯერ მათხოვარივით
ვიდექ ღვთის კართან მიუსაფარი.

ორჯერ მოფრინდნენ ანგელოსები,

ამივსეს კუბო ყველა სიკეთით…
– ყოვლისმყვლეფელო, ბანკირო, მამავ,
მე უბედური კვლავ დავიქეცი!“

„მე ვარ არავინ, შენ ვინ ხარ?

იქნებ შენც ჩემსავით–არავინ?

გამოდის ორნი ვართ–არსად თქვა,

მოგვაშორებენ ამ ადგილს.

რა მოსწყენია იყო–ვიღაცა,

და როგორც ბაყაყი ნიადაგ

საკუთარ სახელს ახსენებდე

ჭაობის უთვალავ ბინადარს.“

„მიცვალებამდე მე ორჯერ მოვკვდი,
ქვეყანას ორჯერ გამოესალმე
და მაინც დავრჩი, რომ უკვდავებას
შევგებებოდი როგორც მესამეს.
ჩემთვის ეს წუთიც, როგორც ის ორი,
უცხო არის და მიუწვდომელი –
ცას განშორებით გავიგებ მხოლოდ,
ჯოჯოხეთს მოვა რომელიც.“

„ერთხელ აკეთებს სული არჩევანს
და გულის კარებს კეტავს,
ნუ ეძალები, მაინც დარჩება
ამ ქვეყანაზე კენტად.

მის წინ მეფეთა დგანან ეტლბი,
კარს კი არავის უღებს,
იმ კარის თაღქვეშ ვერ გაეტევი,
თუ არ დაისვრი მუხლებს.

ის ირჩევს მხოლოდ მდიდართ და ქებულთ,
და ყურადღებით ზაფრავს,
მერე კი მათი საფლავის ქვებით,
გმანავს გაჩენილ ნაპრალს.“

„მოდაში ორჯერაა მეწამული;

შემოდგომაზე,

და კიდევ მაშინ როცა

თვას იმპერატორად სცნობს“

ასე მოხდა რომ…

ასე მოხდა რომ… ინსტიქტებით დავიწყე ცხოვრება..

საკუთარ ფიქრებს ერთი, მყარი კალაპოტი მივეცი და უგზო უკვლოდ გავუშვი…

ასე მოხდა რომ…

სარკეში ჩახედვისას ვხედავ ორ თვალს… არც ისე ღრმას, უემოციაოს და უკვე მკრთალს…

ასე მოხდა რომ…ღამე აჰყვა ავს….სულებს, ჩრდილი სჭამთ….

მე კი, შეთხუპნულ მასხარას ვრთავ…

ასე მოხდა რომ.. რიცხვებით დავიწყე ცხოვრება. საათებს და წუთებს  რიტმულად ავაყოლე გულის ცემა…და დავკარგე სხვა, უფრო ვრცელი და მაღალი..

ასე მოხდა რომ.. მონატრებამ გაალილისფერა ჩვენი გრძნობები, ცრემლ–ცრელ ჩაღვენთა საგოდებელში.. ჩემს ცხოვრებაში…

ასე მოხდა რომ…  წამი წამს აღარ ჰგავს…

ჩუმად გავაღვიძებ ბავშვს.. რითმა არღვევს ცას.. დაშლის ფიფქად და…

ასე მოხდა რომ… ზმანებებს ვხედავ ყოველ ფეხის ნაბიჯზე… ადევნებულ აჩრდილებს ვგრძნობ და ვხედავ..მოჩვენებად.. მკრთალ, წამიერ გაელვებად….

ასე მოხდა რომ…უცაბედად ყოველივეს ეცვალა ფერი, გადაერქვა სახელი და გაუჩნდათ  კითხვის ნიშნები…

გონებაში დიდი ორომტრიალია…

გადაწყვეტილებებს ნელნელა ეპარება ნაზი სიო. აცლის საყრდენს და ფუშავს ჩემს ხელებში…

ასე მოხდა რომ, სევდას ქნარით ვგმობ და ქნარითვე ვშობ..

ერთხელ მოხდა რომ….

თავისუფლება

საკანი. სენაკს მაგონებს იგი, პატიმარი – მეუდაბნოეს არანებაყოფლობითს. ასე განსაჯეთ, აქ იძულებით უნდა დავატყვევო საკუთარ თავში უსასრულო წყება სურვილებისა, სამშვინველისეული ქაოსის უმისამართო ენერგიით აღძრული, ლტოლვები, რომელთა დასადავება, გათოკვა და ჭკუაზე მოყვანა მეუდაბნოეთა, სოფლისაგან განდგომილთა სანუკვარი მიზანია.
მეც აღარ დავაყოვნე და უმკაცრესი კანონმდებელივით სანქცია დავადე ჩემს აბეზარ სურვილებს, გარდუვალობის ძალით სათითაოდ დავატუსაღე და შევუდექი მათ ულმობელ განკითხვას. გაუჩინარდა გლუვი გველაძუა, ნაირფრად აელვარებული ხატება მათი. შეწყდა მათი მოუსვენარი, საყვედურით აღსავსე სისინი. მოისვენა სხეულმა, და სადღაც, გონებაში აკიაფდა სიმშვიდის მომფენი კანდელი სულისმიერი.
სარკმლის დამხანჯლავი სინათლე შთენილა მარტოოდენ ერთადერთი, ჩაუფერფლავ სურვილად. ცის ნაფლეთები მარადისობის ლურჯი იებივით მოსდგომიან ცხაურის ვიწრო სამზერებს. თვალბუდეები ძლივსღა ამაგრებენ ამოსავარდნად გამზადებულ, უსასრულობის მირაჟივით დატყვევებულ თვალებს. შორს, კაბადონზე, იალქანივით ლაპლაპებს სივრცეში მონავარდე მტრედი. უცნაურად ენამჭევრობს იგი, როცა ფერმწერის სიმსუბუქით ჰაერში ავლებს იდუმალ ხაზებს. ნეტა თუ ფიქრობს, ამ ფარულ ნიშნებს აღმოუჩინოს სადმე წამკითხველი. ამაოდ, რადგან ისტორიის სათავეებთან აღმართული გასაოცარი სახე კალხასისა ჩვენმა აკადემიურმა საუკუნემ ანაქრონიზმად, ბალღობისჟამინდელი „უმეცარი“ კაცობირობის მონაჩმახად მიიჩნია, როგორც ყოველივე მითოლოგიური.
რაოდენი თავისუფლებაა, საოცარო ფრინველო, შენს მოძრაობაში! განუსაზღვრელი ექსტაზი სივრცეთა შთანთქმისა, ერთდროულად ყველგანყოფის სურვილი. თავისუფლება დიახაც ჰგულისხმობს ყოვლისმომცველობას და შენ უთუოდ ჰფლობს მას სივრცეში, რომლის სინაკლებესაც მომეტებულად განვიცდი მე, როგორც პატიმარი. მაგრამ შენს უბოროტო გულს, შენს უმანკოებას ვფიცავ, უსპეტაკესო, კიდევ მეტად რომ დავიწროვდეს საკანი, თუნდაც რომ დაიძრნენ და კუბოს ფიცრებივით შემომეჭდონ მისი კელდები, შენ მაინც ვერ იქნები ჩემზე თავისუფალი. შენ სივრცეებში გასწავლეს ფრენა, მზემ ოქროს ცვარში ამოავლო საშურველი სითეთრე შენი სხეულისა. მიწამდე დაჰყვინთავ და წამისყოფაზე უმალ დიდებული მნათობის კალთასთან ნებიერად ამოჰყვინთავ ფირუზოვან თვალსაწიერის მეუფევ, მაგრამ ვერ მომატყუებს ეგ შენი თავდავიწყებამდე დაუცხრომელი ნავარდი. არამც და არამც შენ არა ხარ თავისუფლება, არამედ მარტოოდენ სიმბოლო ხარ თავისუფლებისა. ნამდვილი თავისუფლება აქ, კუბოსდარ ვიწრო საკანში იშვის. აქ, შეგრძნებათათვის, ხანგრძლივ მოწყენილობაში იბადება იგი. უჩინრად ისახება ენერგიულ ფიქრებში, დაიძვრის, როგორც მდინარე მეხსიერებისა და მიეშურება ჩემივე ცხოვრების სათავისაკენ. დავიწყების უფსკრულიდან მოუხმობს გარდასულ სახეებს, აწ განვლილ ცხოვრებისეულ შემთხვევებს, ნაფიქრ-ნაგრძნობსა თუ წარმოსახვაში აელვარებულ სურათ-ხატებს. ხელახლა აცოცხლებს, ახლებურად წარმოგვიჩენს მტერსა და მოყვარეს და შენში ჰბადებს ახალ თვალს, თვალს მსაჯულს, შენივე სიღრმისაკენ მიქცეულს, რომელიც დაწვრილებით გამოიწვლილავს მთელს შენ წარსულს, შენს ნამოქმედარს, ნათქვამს, გულისნადებსა თუ ნააზრევს, ადამიანებისამი მიმართებას, პირუთვნელობის იქცეველი სასწორით ასწონის ყოველივეს, ნაწევარებს გაამთლიანებს, მიზეზებიდან გამოიყვანს შედეგებს და შედეგებიდან კვლავ მიგაბრუნებს მიზეზებისაკენ, რითაც გასწავლის კითხვას დრო-ჟამისეულ კანონებში არეკლილი ბედისწერის წიგნისას. დრო-ჟამისეულ მდინარებაში გასწავლის ნავარდს, ისე, ვით შენ დანავრდობ, საოცარო ფრინველო, უკიდეგანო სივრცეში, სინანულის საკურთხეველთან განბანილს, სინდისის ცეცხლში გამოგაწრთობს, საკუთარ თავს, საკუთარ ჭეშმარიტ არსს გაპოვნინებს, სიქველის საწყისსა და უჟამობის სამანებს მიგაახლებს და მაშინ, ამ ახალი სიმაღლიდან განახლებული სულითა და შემართებით გააცნობიერებ და გადააფასებ ნებისმიერ არსებას, ნებისმიერ საგანსა თუ მოვლენას და ისეთ უმნიშვნელო გასაჭირსაც, როგორიცაა პატიმრობა, ოთხკედელშუა გამომწყვდევა, გიხსნის და, რაც მთავარია, დასაბამს აძლევს შენში ახალ, ჭეშმარიტ ცხოვრებას, შინაგანი თავისუფლების შუქით გასხივოსნებულს.
მაშ ასე, სივრცეების პატარა ბინადარო, შენ მხოლოდ მშვენიერი სიმბოლო ხარ იმ თავისუფლების, ამ ბნელ საკანში რომ იწყო აღმოცენება. ოდესღაც მტრედისფერი დაარქვეს რიჟრაჟს, როცა კაცობრიული ცხოვრების გარიჟრაჟზე პატრიარქთა დიდმა წინაპარმა ნოემ წარღვნისეულ სტიქიათა დაცხრომისას გამოგტყორცნა კიდობანიდან, როგორც მაცნე გადარჩენილი კაცობრიობის ახალ საფეხურზე აღზევებისა, და შენ მაშინ ცნობიერების გარიჟრაჟის სიმბოლოს იქეცი. სპეტაკზე უსპეტაკესად გიხილა ზეცით გარდამოსული იორდანეზე წინამორბედმან უფლისამან და ნათლისმცემელმა, როცა ლაჟვარდოვანი სიწმინდის მისაღებად მოიწიფა კაცობრიული გონი, და ამ ახალი განწმენდილი ცნობიერების სიმბოლოდაც შენ შეიქმენ. ცნობიერება მიგვაახლებს ჭეშმარიტებას, ხოლო ჭეშმარიტება თავისუფლების ძალუმი ფრთებით გვაუნჯებს. ანგელოსის ორი ფრთა ფრესკაზე მაღალი ცნობიერების ხატია, ხოლო ქერუბიმის ექვსი ფრთა – ხატი განუსაზღვრელად უფრო მაღალი ცნობიერებისა. და ვინ უნდა გაგიმართოს მზერა შენ, უფალო, რომელი ყოველგან ხარ და ყოველივეს აღავსებ მადლითა შენითა. ეს შენ მოგვივლინე სულიწმიდის ხატად ელვარე ნიმბით მოსილი პატარა მტრედი, სხეულისმიერი საკნის წიაღში რომ აღგვინთებს ცნობიერების კანდელს და გვაზიარებს ანგელოსურ ბუნებას შენსას, უკვდავებისა და თავისუფლების საწინდარს. ჭეშმარიტად არსებობს შენგან დადგენილი ცით დედამიწამდე დამავალი და მიწით ზეცამდე აღმავალი ანგელოსური კიბე ცნობიერების ხარისხებისა, შენგან რჩეული ერის ნუგეშად რომ იხილა ოდესღაც ბიბლიურმა იაკობმა. შენა ხარ, მტრედო, ხატი ცნობიერების ამ სიმაღლეთა ერთიანობისა. ვიმზერ სივრცეში შენს დაუსრულებელ ნავარდს, როგორც ჩემი სულის პროექციას გარე სამყაროში და ვტკბები მშვენიერი სიმბოლოთი, რომლის ჭეშმარიტმა არსმა ჩემშივე იწყო აღმოცენება.

მერაბ კოსტავა

რა შემთხვევაში არ დაგვიფინანსებს სახელმწიფო სწავლას :)

მას მერე, რაც დღეს დილას, დედა გულაჩქარებული და განერვიულებული შემოვიდა ოთახში მეც გადმომედო მისი განწყობილება. მოკლედ გაზეთში „მთლი კვირა“ საბოლოოდ დაიბეჭდა ახალი დაფინანსების წესი  აბიტუერიენთთავის. გასახარი დიდი ვერაფერია, მოკლედ სიტყვა–სიტყვით გადმოვწერ:

„საქართველოს მთავრობის დადგენილებით, მიმდინარე წლიდან სამართლის; ჯანდაცვის,

ბიზნესის ადმინისტრირების (გარდა ტურიზმისა) ; მასობრივი კომუნიკაცია/

ჟურნალისტიკის; საერთაშრისო ურთიერთობებისა და საჯარაო

მმართველობის მიმართულებებზე ჩაბარების  მსურველი აბიტურიენტები

მხოლოდ იმ შემთხვევაში დაფინანსდებიან სახელმწიფოს  მიერ, თუკი ისინი

100%–იანი გრანტის მოპოვებას შეძლებენ. 70, 50 ან 30–პროცენტიანი გრანტის მიღების

შემთხვევაში სრულად მოუწევთ სასწავლო თანხის ანაზღაურება.“

მაგრამ თვითონ ტექსტში წერია რომ სულ გამოიყო დასაფინანსებლად 11 180 000 ლარი. ხოლო სრული და ნაწილობრივი  ოდენობის გრანტები ბაკალავრიატის, დიპლომირებული მედიკოსის/სტომატოლოგის/ვეტერინარის საგანმანათლებლო პროგრამის ფარგლებში ჩარიცხული სტუდენტებისათვის გაიცემა 8 970 000 ლარი.

ერთადერთი რაც ახლა მაინტერესებს არის ის რომ დაფინანსდება თუ არა სამკურნალოს ფაკულტეტი და რას ნიშნავს „დიპლომირებული მედიკოსი“.

ყველას გითანაგრძნობთ ჩემო კოლეგა აბიტურიენტებო, ჩვენ თავი იმენად ახლართულ დაფინანსების სისტემაში გავყავით. რომ როგორც ჩანს კიდევ ხშირად დავსვამთ რიტორიკულ კითხვას „მე ვფინანსდებიი?““ პასუხი კი ყოველთვის გაურკვეველი და არასასიამოვნო იქნება. ძალიან კარგად მესმის რომ საქართველოში ტექნიკური დარგები კარგად არ არის განვითარებული, მაგრამ რატომ თვლიან რომ ჰუმანიტარიზმი ყვავის???