კვერცხუჯრედის დონაცია, სუროგატული დედობა და ბნელი ხალხი

წეღან facebook.ზე შემთხვევით “კვერცხუჯრედის დონაციასა და სუროგატულ დედობაზე” გადავწყდი რეკლამას და დავინტერესდი როგორ აზრი ჰქონათ ამაზე ქართველებს. ჩვენ ხომ ზოგადად ძალიან პრეტენზიული ხალხი ვართ და როგორც წესი რწმენაც სხვაზე მეტი გვაქვს :). ის კომენტარები, რაც ფეიჯზე დამხვდა არ გამკვირვებია, ველოდი კიდეც, რომ ამაშიც პრობლემას დაინახავდნენ, მაგრამ ზოგიერთი ჭეშმარიტად შემაშფოთებლად აზროვნებს. თვითონ რაც უნდა ის უქნია, მაგრამ შეიძლება ბევრი წყვილი უშვილო საზოგადოების აზრის გამო დარჩეს.

პირველ რიგშ გავნვმარტავ ზემოთ აღნიშნულ ტერმინებს


სუროგატი დედა, ეს არის ქალი, რომლის საშვილოსნოშიც ათავსებენ წყვილის განაყოფიერებულ კვერცხუჯრედს. ანუ სუროგატი დედა ბილოგიურად და გენეტიკურად არაა დაკავშირებული ბავშვთან, არანაირად. მას მხოლოდ ორსულობა მიჰყავს 9 თვემდე, აჩენს ბავშვს და აბარებს ბიოლოგიურ მშობლებს. სუროგატი დედა აჰყავთ მაშინ, თუკი ქალს აქვს საშვილოსნოს პრობლემა ან უცნობი გენეზისის უნაყოფობა, ან ჰორმონალური დარღვევაა, ან სომატური დაავადება. მაგალითად, ქალს შაქრიანი დიაბეტის ისეთი ფორმა აქვს, რომ მისთვის ორსულობა არ შეიძლება, ან თირკმლის პათოლოგია აქვს. ამ დროს აქვს ხარისხიანი კვერცხუჯრედები და მას შეუძლია საკუთარი, გენეტიკური შვილი ჰყავდეს.

სუროგატი დედა შეიძლება იყოს 35 წლამდე, აუცილებელია, ჰყავდეს საკუთარი შვილი. როგორც სპეციალისტები განმარტავენ, აქ ფსიქლოგიური მომენტია ჩადებული და თანაც, რაიმე გართულება რომ მოჰყვეს, შეიძლება უშვილოც დარჩეს და საკუთარი შვილიც ხომ უნდაო. სუროგატ დედას ეკრძალება მუშაობა, გულდაგულ უნდა მიხედოს თავს და ბავშვს. ფულს რა თქმა უნდა, ბავშვის ბიოლოგიური მშობლები უხდიან.

კვერცხუჯრედის დონორი კი ასე ვთქვათ, გასცემს უკვე მომწიფებულ კვერცხუჯრედს, რომელსაც გაანაყოფიერებენ და გადააქვთ უკვე მომავალი დედის საშვილოსნოში. კვერცხუჯრედის დონორი მას სჭირდება, ვისაც კვერცხუჯრედი არ აქვს ან საკვერცხეები ამპუტირებული აქვს. ამ შემთხვევაში დონორის კვერცხუჯრედს და მეუღლის სპერმას სინჯარაში ანაყოფიერებენ და გადააქვთ ამ ქალის საშვილოსნოში, ის თავად ხდება ე.წ. სუროგატი. დაბადებული ბავშვი მისი მეუღლის და კვერცხუჯრედის დონორის გენეტიკური შვილი იქნება. კვერცხუჯრედის დონორი უნდა იყოს 33 წლამდე და მასაც აუცილებლად უნდა ჰყავდეს შვილი. საქართველოში კვერცხუჯრედის დონროს 2000 ლარს უხდიანო.

მომავალში შევეცდები უფორ მეცნიერულად ავხსნა ეს ყველაფერი, მაგრამ ამ პოსისთვის პოპულისტური გაგებაც კი საკმარისია იმისთვის რომ გარვეული პოზიცია ჩამოგვიყალიბდეს.

უბრალოდ მე  კვერცხუჯრედის დონაციასთან დაკავშირებით იმას ვერ მივხვდი რამდენად უზრუნველყოფენ , რომ მომავალში ეს ბავშვი თავის ბიოლოგიურ ნახევარ ძმას/დას ან ნათესავს არ შეხვდეს და ინცესტის მსხვერპლი არ გახდეს…

მაგრამ იმ ხალხს, ვინ აქ კომენტარებს წერდნენ ამაზე არ უფიქრიათ ისე შერაცხეს ეს ყოველივე ლამის სოდომ-გომორის ცოდვად. არ შემიძლია ზოგიერთი მაგალითად რომ არ მოვიყვანო :

donori iyo xoo da mere visi an rit moxdeba ganayopiereba cadi da ikitxe magalitad beso keso mama da deda xdeba da ese gmertis ar geshiniat? verc xvdebit pulma dagabrmavat daxmarebas kiarucevt mag dros tqvennairebi gupaven samyaros!!!”

“რა ვისით ან რითი” :დ სიბნელეცაა და სიბნელეც, ან კესო და ბესო რა შუაშია:/

“თუ სწორედ მივხვდი შვილი გავყიდო 2000-ად?”

ჯილდო უნდა დავაწესო  “ყველაზე ბნელის” ნომინაციისთვის.

“ar sheidzleba es moviwonot radgan gmerti adzlevs shvils da suls shtaberavs.”

ადამიანეს სქესობრივი აქტის დროს ღმერთი სულს უბერავს.  ბიბლიის ასეთი პირდაპირი გაგება ჯერ არ მინახავს.

“საშინელებაა ,ღმერთმა უკეთ იცის ვის რა ბედი არგუნოს ბედისწერას ხელოვნურად ვერ შევცვლით.”

მაშინ კიბოთი დაავადებულებს, ავარიაში მოყოლილებს ნუ ვუმკურალებთ, მაგათი ბედი ეგ ყოფილა :დ უნდა დავხოცოთ.

“yvelas vusurveb,bednier dedobas magram,me tu shvils gavachen,imas saxvas vegar mivcem,es sashineli codvaa,sheni sxeulis nacils sxvas rom adzlev”

Nini Sixarulidze meti saqme aramaq an surogati gavxde an kide genetikuri donori gmertis nebas miyevit da ara tqven survilebs.

კარგი შენ არ გაქვს სურვილი ნუ გაქვს, სხვა სუროგატ ქალებს რაღატო აყენებ შეურაცხყოფას?

San Anano tu ams aketeb, fuli arunda aigo,gaakete usasyidlod

და ფულს რომ იღებ პრობლემა რატომ არის ვერ ვხვდები.
Miranda Abramishvili chemi azrit yvela qals unda rom iyos deda magram tu gmertis neba araa mashin arc am gzis sashualebit ar unda gaxdes i deda imitom rom uplis nebit xdeba yvelaperi da es rasac surogacti deda qvia namdvilad codvaa da yovelgvar martlmadideblobas ewinaagmdegeba…. yvela jobia dapiqrdes da kitxon modzgvrebs sanam miigeben gadawyvetilebas torem adre tu gvian chven chvens codvebze mogviwevs pasuxis gacema…. dmertma dagiparot gansacdelebisagan…
აი ეს კი  მემგონი დამსახურებულად იმსახურებს ყველაზე “ბნელის” სტატუსს.
 მოკლედ იდეა და აზრი ალბათ გასაგები გახდა. სახელები და გვარები არ წავშალე იმიტომ რომ ხალხმა უნდა იცოდეს ვინ უშლის საქართველოს ხელს, როგორც მენტალურ ისე ეკონომიკურ განვითარებაში.
ერთი რამ კი ფაქტია,  ბიოლოგია სასწაულების მეცნიერებაა, მაგრამ თუ მაინც და მაინც უფალს ვაბრალებთ ყველაფერს, მაშინ ინ ვიტრო განაყოფიერებაც შეუძლებელი იქნებოდა მისი სურვილის არ არსებობის შემთხვევაში:)

ახალ წელს

სანამ ყველას ახალ წელზე დაუწყია წერა იქამდე დავწერ, თორემ წინა წელს უკვე მეხამუშებოდა კიდეც ბლოგზე ახალი წლის ხსენება.

ახალი წელი ის დღესასწაული, რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარს,და ყველაფერს მირჩევნია. სიმართლე გითხრათ  არ ვიცი რატომ, მაგრამ ეს ერთადერთი დრესასწაული რომელიც მე და ჩემს ოჯახს გვეკუთვნის. მთელი ბავშობა ვწუწუნებდი სახლში რატომ ვხვდბეი ახალს წელს-მეთქი და იმდენი ვიწუწუნე სახლი მომენატრა. ხოდა ამ ახალ წელს ყველაფერი გათვლილი მაქვს. არ წავალ არავისთან ერთად, “დავიკიდებ” ყველა “პონტს”, ავიღებ ჩემს ქინდლს, ჩავალაგებ ბარგს და რამდენიმე დღით მოვშორდები თბილისს.

დავისვენებ ფერადი ახალი წლის ფონზე. დღეს და ღამეს წიგნების კითხვაში გავატარებ, იმ საახალწლო ფილმებს ვუყურებ ტელევიზორში რომ გადის  ხოლმე, იმ უნიჭო საახალწლო შოუებსაც, ღუმელთან მივჯდები, პლედს მივიფარებ და დავივიწყებ ქალაქის ხმაურს.

რამე ძალიან მარტივი, სადა და უბრალო სიტუაცია მინდა, ისეთი, როგორიც მხოლოდ ოჯახში შეიძლება შეიქმნას.

სიწყნარე.

“სანაქებო ქართული პოლიცია”

 

შეიძლება პოსტის სათაური ვინმეს ძალიან მყვირალა და იქნებ გაზვიადებულიც მოეჩვენოს, მაგრამ, როგორც წესი ადამიანები სუბიექტურები ვართ და ყველაფერს ჩვენი პრიზმიდან ვჭვრეტთ. ხოდა სწორედ ამის გამო, მეც ჩემი ვიწრო პრიზმიდან დანახულ ქართულ პოლიციაზე მოგიყვებით. იმ ავბედითი შემთხვევის გამო, რომლის დროსაც მე ჩემი სამსუნგ სთარ სამი (ანუ ჩემი ტელეფონი) დავკარგე,  დღეს დილას პოლიციაში მიბრძანება მომიწია. თუმცა წუხელვე მქონდა პატრულთან საუბარი. მოკლედ მოვყვები რაც მოხდა. ავტობუსიდან ჩამოვედი, აღმოვაჩნე რომ ტელეფონი თან არ მქონდა, საყვარელმა (ყოველგავრი ცინიზმის გარეშე)  კონტროლიორებმა კი იზრუნეს ჩემზე და მიმიყვანეს პატრულთან. ამ წუთიდან დაიწყო ჩვენი ქართული პოლიცის სანაქებო, სწრაფი და დამაჯერებელი მუშაობა. ნუ სხვა აღმატებულ ეპითეტებს უბრალოდ ვერ ვპოულობ. შეგახსენებთ რომ ამ წუთას, 33 ნომერი ავტობუსი (სადაც ამომივარდა ტელეფონი)  სავარაუდოდ 2-3 წუთის გასული იყო და შეიძლებოდა დავწეოდით. მაგრამ ეს ჩემო კარგებო მხოლოდ ფილმებში ხდება. ჩემმა  პატრულმა გააჩერა სხვა პატრული, იმ სხვა პატრულმა გადარეკა კიდევ სხვასთან, გაიგო რაღაც ბიუროკრატიულობები  და შემდეგ ყველამ გულმოდგინე ზოზინით დაიწყო აქტის შედგენა.  არა, იმათიც მესმის, პოლიციელები არიან და ეს ფორმალობები უნდა დაიცვან მაგრამ ხო  შეიძლება ყველაფერი უფრო სწრაფად გაკეთდეს. ამის მერე ჩამსვეს თავიანთ მანქანაში, და დაახლოებით 20 წუთი ავსებდნენ რაღაც ფორმებს და თან მამშვიდებდნენ რომ აუცილებლად იპოვიდნენ.  ნუ სხვა თუ არაფერი დამშვიდება და ადამიანის გამხნევება ნამდვილად კარგად გამოუვვიდათ.

მოკლედ აღმოჩნდა რომ, პოლიციაში ჩემი ტელეფონის ყუთი უნდა მიმეტანა, სადაც წერია კოდი, რომლის საშუალებითაც იმ წუთასვე აღმოაჩენენ ტელეფონის ადგილმდებარეობას როგორც კი ის ჩაირთვება. ჰოდა, აღნიშნული მიზეზის გამო დღეს ჩემს საუბნო პოლიციაში გამოვცხადდი. აღვფრთოვანდი მათი მობილიზებული მუშაობით, ერთმა მეორესთან გამაგზავნა, მეორემ მესამესთან, მესამემ მეოთხესთან და სწორედ ამ უკანასკნელის საშუალებით აღმოვჩნდი კანცელარიაში სადაც კიდევ ერთხელ აღვწერე ტელეფონის დაკარგვის ამბავი. ხოდა ამ ქალმა, რომელიც ფრიად საინტერესო გარეგნობის იყო, სავსე, ზედმეტად ჩახატული მითუმეტეს იმ საზოგადოებისთვის სადაც 90 % მამაკაცები არიან, ძალიან მშვიდად მომიგო რომ ამ დღეებში დამიბარებდნენ გასაუბრებაზე.  გასაუბრების მერე კი გადაწყდებოდა ვინ დაიწყებდა ტელეფონის ძებნას: ჩემი უბანის პოლიცია თუ იმ უბნის სადაც დავკარგე. ჰოდა აქ უკვე ძალიან გავბრაზდი, აღარც იმ იარაღის მომერიდა რომლითაც ასე თავმომწონედ დააბოტებდნენ ჩვენი პოლიციელები და  ხმამაღლა ვთქვი რომ სანამ საზღვარზე არ გაიტანდენ იქამდე მოძებნას არ დაიწყებთ  მეთქი? ამაზე დამცინეს რა თქმა უნდა, იქაც აღმოვაჩენთო. მეტი არაა ჩემი მტერი ამ გაზულქებულმა ხალხმა საზღვრებს გარეთ დაიწყოს ჩემი 200 ლარიანი ტელეფონის ძებნა.

ასეა თუ ისე, ჩემმა უხეშმა ტონმა გაამართლა და გამომძიებელთანაც გამასაუბრეს. ეს კიდევ ცალკე აღსანიშნი მოვლენაა. მსგავს ანტიკვარებს იშიათად თუ გადავაწყდებით. ალბათ ზუსტად 5-6- ჯერ მკითხა რა ნომერი ავტობუსით ვმგზავრობდი და როდის მოხდა აღნიშნული შემთხვევა. ის ის იყო შეადგინა ოქმი, რომ ახლა ამან დაიწყო  უფროსებში რეკვა ძებნას ვინ დაიწყებსო. აი ერთი ტელეფონის ამბავზე თუ ამხელა გაურკვევლობა წარმოიშობა, წარმომიდგენია რეალურად რთულ და ჩახლართულ საქმეებს რა ენთუზიაზმით უძღვებიან. მას მერე რაც საბოოლოდ გაირკვა, რომ ტელეფონს იმ უბნის პოლიცია მოძებნიდა სადაც მე დავკარგე და მეგონა რომ ამ ძებნას მაქსიმუმ ხვალიდან დაიწყებდნენ, გამომძიებელმა მითხრა სამი დღე თუ არ დაგიკავშირდნენ მერე ჩემთან მოდი და მე გაგყვებიო.

ამ დროს ვიფიქრე ღმერთო ურო მესროლე ამათ ხელში რომ მომიწია ჩავარდნა-მეთქი.

პატრულს დამშვიდება მაინც გამოუვიდა, ამათ კიდევ პირიქით გამაღიზიანეს, როცა დავინახე როგორ ცდილობდნენ საქმე ერთმანეთისთვის გადაებარებინათ. შეიძლება მე რაღაცები არასწორად აღვიქვი, მაგრამ არა იმიტომ რომ ჩასაფრებული პოლიტიკა მქონდა და რეალურადაც ამისთვის მივიდე. არა, უბრალოდ გარედან, მოქალაქესთვის ასე ჩანს და გულში რა ცეცხლი უტრიალებთ არც ვიცი და არც მაინტერესებს.

მეტი ეთუზიამი, მეტი ენთუზიამი ბიჭებო, თქვენ თქვენი მოქალაქეების უსაფრთოხოების სადარაჯოზე დგახართ:) :*

რაც მეწერინება და მეთქმევინება

ძველ პოსტებს გადავხედე და მივხვდი რომ ბლოგი ჩემთან ერთად იზრდება. ამიტომაც ის არის და იქნება ჩემი ცხოვრების ფენომენი.  არცერთი დღიური ან ჩანაწერი არ გამოხატავს ჩემს ემოციებს ასე ქრონოლოგიურად.თუმცა,  მიუხედავად ჩემი დიდი პატივისცემისა დიდი ხანია აქ ასეთი გულწრფელი პოსტი აღარ გაჭაჭანებულა. ისევ და ისევ იმის გამო რომ ბლოგიც იზრდება და მეც ნაკლებად და ნაკლებად მაქვს აქ წერის სურვილი.

პირველი პოსტი რომ დავწერე, თუ სწორად მახსოვს მეათე კლასში ვიყავი. ჰოდა იმის მერე ბევრი რამ შეიცვალა, ბევრი რამ მე თვითონ შევცვალე. მაგრამ რეალურად ალბათ ისევ ის დავრჩი. ისევ ის ვარ იმიტომ რომ კვლავაც ბევრს ვფიქრობ, კვლავაც ვერ ვანაწილებ პრიორიტეტებს და რაც მთავარია დროს. ჰო, ჩემს შეცდომებზეც ნაკლებად ვსწავლობ.

ჩემი გზა, რომელსაც ცხოვრების გზას ეძახიან ხოლმე,  შეიძლება ითქვს რომ ლაბირინთადაა ქცეული.  სულ რაღაცას ვეძებ და ბოლოს ვხვდები რომ ეს „რაღაცა“ ვიღაცაა“ ანუ ჩემი თავი.  ოთხწლიანი ბლოგერობის განმავლობაში წესით ახლა  ყველაზე იღბლიანი პერიოდი მაქვს. იღბლიანი იმ გაგებით რომ ნელ-ნელა  მოვიგროვე ჩემს გარშემო ისეთი რაღაცები, რომლებიც ადრე  ბედნიერების აუცილებელ ნაწილად წარმომედგინა. ესენია: სწავლა, სამსახური, მეგობრები და საყვარელი ადამიანი გვერდით. ხო, ძალიან მშრალად ჟღერს და არა მარტო ჟღერს, არის კიდეც ეს ყველაფერი მშრალი.  მე მაინც არ ვარ კმაყოფილი და შესაბამისად არ ვარ ბედნიერი, თუმცა კი ბედნიერება და კმაყოფილება ერთი და იგივე სულაც არ არის.

არ ვარ ბედნიერი იმის გამო რომ ამ 4-მა კომპონენტმა სათითაოდ პრობლემაც  ბევრი მოიტანა. აი მაგალითად ჩემს სასწავლებელში ანუ თსუ-ში, მე ვერ ვანაწილებ დროს, ვერ ვირჩევ მიმართულებას. ჯერ საერთოდ არ მიყვარდა ჩემი ს პეციალობა, მერე შევეჩვიე, ეხლა ნელ-ნელა მიყვარდება, ბევრმა მიმართულებამ დამაინტერესა და აღარ ვიცი რა ვქნა. ამას გარდა ბილოგია სპეციფიკური დარგია, მეცნიერებაა და ბევრ სწავლას, ბევრ მუშაობას, ბევრი რაღაცის წაკითხვას ითხოვს. რაშიც მე მემგონი არც ისე წარმატებით ვმოღვაწეობ.

სამსახურს რაც შეეხება აქ ჯერ არ მაქვს პრობლემები, უბრალოდ მეშინია რომ ზევით აღნიშნულში ხელს შემიშლის.

იმდენი მეგობარი ახლა რომ მყავს არასდროს მყოლია.  რა თქმა უნდა, ნამდვილი მეგობარი გავრცელებული სტერეოტიპის მიხედვით ერთი ან ორია, მაგრამ ჩემები ბევრნი არიან. ^_^ ისინი ავსებენ და ალამაზებენ ჩემს ცხოვრებას. მარამ ხანდახან ხდება ისე, რომ მე არ მრჩება მათთვის დრო, ხანდახან ყველაგან ვეღარ მივდივარ და ამას სამწუხაროდ, ამას ჩემს უყურადღებობას აბრალებენ.

ე. წ. „საყვარელ ადამიანთან“ კიდევ იმდენი პრობლემა მაქვს ვერ მოვთვლი, აღარც მინდა ამაზე წერა.

ამ ყველაფრის გარდა კიდევ უამრავ ტრენინგს, კონფერენციას ვარ შეჭიდული. არ ვიტყვი რომ ვიღლები. იმიტომ რომ არ ვიღლები, იმიტომ რომ ეს ყველაფერი სათითაოდ ჩემი წარმატებული კარიერისთვის საჭიროა, მაგრამ კარიერაცაა და კარიერაც. უკვე ეჭვი მეპარება რომ წარმატებული კარიერა გამაბედნიერებს. საერთოდ ვერ ვხვდები რა მჭირდება ბედნიერებისთვის. წინა წელს უფრო გაბედული ვიყავი, უფრო ბევრს ვკამათობდი, უფრო მეამბოხე აზრები მაწუხებდა, წელს რაღაცნაირად ზომბივით დავდივარ. წელს ყველაფერს ვამოწმებ, ჩუმად ვარ, გამოცდილებას ვიღებ. მაგრამ ბედნიერი მაინც არ ვარ.

გადამიუფასურდა ბევრი რამე. შესაბამისად შეიცვალა რაღაც პრინციპები და კიდევ უფრო შესაბამისად ძალიან მერყევი გავხდი. დაქვეითდა ჩემი მიზანდასახულობის  კოეფიციენტიც, თავდაჯერებულობის ხომ საერთოდ. არ ვიცი სადამდე წამიყვანს ეს ყველაფერი. არ ვიცი სადაა ჭეშმარიტება ან საერთოდ რა არის ჭეშმარიტება. ან ეს ჭეშმარიტება მაინც თუ გამაბედნიერებს. ჩემს განწყობას ვერ დავარქმევ მელანქოლიას, ვერც იმას ვიტყვი რომ დეპრესიაში ვარ, უფრო მეტად ალბათ გაზომბებული ვარ. ყველაფერს ვაკეთებ ოღონდ იმ შეგრძნებით რომ უნდა გავაკეთო. რაღაც მაკლია, რაღაც მგუდავს, რაღაც ისეთი მინდა რაც ამავსებს და გამომაფხიზლებს. არ ვიცი რა იქნება ეს რაღაც, შეიძლება იყოს ერთი წამი, ერთი ფილმი, ერთი წიგნი. ერთი მუსიკა, ერთი კოცნა, მაგრამ რაღაც ნამდვილად არის. სად არის არ ვიცი, ამიტომაც ვწერ ამ პოსტს უმისამართოდ.

ამიტომაც ვწერ უაღრესად კონკრეტულ პოსტს, ლირიკული გადახვევების გარეშე.

ეს პოსტი მაინც არ გამოვიდა იმის ამსახველი რაც მეწერინება და მეთქმევინება.

გოგო, ბიჭი და წიგნი

იყო ერთი გოგო. ეს გოგო არ იყო არც ძალიან ლამაზი და არც მახინჯი.  ის იყო ჩვეულებრივი გოგო. გოგომ არ იცოდა რა უნდოდა. ამიტომაც კითხულობდა ძალიან ბევრ წიგნს. მას მოსწონდა წიგნების კითხვა, მაგრამ განსაკუთრებით სიყვარულზე დაწერილი წიგნები უყვარდა.  ისევე როგორც სხვა ჩვეულებრივ გოგოებს.  გოგოს მოსწონდა ის ყველაფერი, რაც შუა საუკუნეების წყვილებს ახასიათებდათ და ეგონა, რომ თვითონაც ასე იქნებოდა. თვითონაც შორიდან დატკბებოდა გულის სწორის ხილვით და  თვითონაც დასწვავდა მისი ერთ შემოხედვა. ეგონა, რომ მასაც ისეთივე მოკრძალებით მოეპყრობოდნენ, როგორც წიგნებში  ექცევიან ბიჭები გოგოებს. გოგო მართლა ფიქრობდა, რომ  გამოჩნდებოდა ვინმე, ვინც ვარსკვლავებს მოუწყვეტდა.

ერთხელ გოგო ერთ ბიჭს შეხვდა. ეს ბიჭიც ჩვეულებივი იყო, არც ძალიან ლამაზი და არც ძალიან მახინჯი. ბიჭმა კარგად გათვალა როგორ უნდა მოეწონებინა გოგოსთვის თავი, გოგოც აჰყვა მას და ერთ საღამოს ბნელ ბაღში აღმოჩნდა მასთან ერთად. ამ დროს გოგო 16 წლის იყო და ისევ ბევრ წიგნს კითხულობდა. ბევრს ისევ სიყვარულზე. ამ საღამოს ციოდა და უკვე  კარგად ბნელოდა, გოგომ ტუჩებზე ცივი, სველი და რბილი ტუჩების შეხება იგრძნო. გოგოს არ ესიამოვნა, მაგრამ იფიქრა ალბათ ესაა ის ჯადოსნური კოცნაო და გადაწყვიტა მაინც სასიამოვნო მოვლენად აღექვა.  ერთხელ ამ ბიჭმა კოცნის დროს ხელი მკერდში ჩაუცურა.  გოგო გაბრაზდა და დაშორდა.

ამის მერე კიდევ შეხვდა სხვა ბიჭს. მასთანაც იგივე განმეორდა. მაგრამ გოგო მიხვდა რომ მკერდზე შეხება თვითონაც სიამოვნებდა და დაუთმო. თან იფიქრა ალბათ ასე საჭიროო.  ამ დროს ის კიდევ კითხულობდა წიგნებს.  ამ მეორე ბიჭმა ერთხელ ხელი ფეხბს შორის მოუსვა, გოგო გაბრაზდა, მაგრამ ესიამოვნა. ვერ მიხვდა რა უნდა გაეკეთებინა და ბიჭს აჰყვა.

მერე რომ დაფიქრდა, დაიბნა. ვერ ხვდებოდა რატომ არ აღწერდნენ წიგნებში ამ სასიამოვნო მომენტებს. ვერ ხვდებოდა ეს კარგი იყო თუ ცუდი. მას უბრალოდ სჯეროდა, რომ რაც წიგნებში ეწერა ყველაფერი კარგი და სწორი იყო.

როცა ამ ბიჭსაც დაშორდა და სხვა ბიჭს შეხვდა, მაშინ მიხვდა გოგო რომ წიგნშიც ატყუებდნენ მწერლები და თავის რეალობაშიც ბიჭები.