დილას პირველი რაც გავიგე მაღვიძარას ზარი იყო. დაუფიქრებლად გადავაგდე და ძილი გავაგრძელე, მალეინსტიქტურად გამომეღვიძა, საათს დავხედე და… „ათ წუთში მასწავლებელი მოდის! ოთახი დასალაგებელია, მე ასადგომი! „ და ამ წუთიდან დაიწყო მთელი დღის საშინელება, ათი წუთის განმავლობაში რა სად დავმალე და შევჩურთე მეც აღარ მახსოვს, გავიქაფე იმდენი ვირბინე, მაგრამ მოვასწარი! მოკლედ ბიოლოგიამ მშიდობით ჩაიარა, რა ვიცოდი წინ რა მელოდა…
ბიოლოგიის მერე უნარების მეცადინეობა დავიწყე, ოოპს! ჩამეძინა! როცა გამეღვიძა ორს ათი აკლდა, ორზე მათემატიკა!! წამოვხტი, ჩავიცვი, გადავრეკე, გადმოვრეკე,, შევკრიბეთ ჯგუფი, უკვე მაგვიანდება და სადაა ამ დროს ფიზიკის წიგნი? მე ხომ მათემატიკის მერე ჯერ ფიზიკა და უნარები მაქვს.. ვყრი წიგნებს თაროებიდან, მაგიდიდან, უჯრებიდან, ვეძებ იმ ადგილებში სადაც ზუსატად ვიცი რომ არ იქნება.. ღმერთო მაგვიანდება. ვერ ვასწერბ.. და რა თქმა უნდა წიგნი გიორგის შეუნახავს.. მაგრამ რვეული? „უნარებისაში დავწერ“ ჩავიცვი პლაში, მაგრამ თმისსამაგრი? სადაა ახლა ის? ვბრუნდები უკან, ვეძებ, ვეძებ, და რა თქმა უნდა ვერ ვპოულობ.. გავდივარ თმა გაწეწილი, და უკან ჩემი ძმის ხმა მომყვება– „პლაშ სველია“, სულ დამავიწყდა წუხელ რომ გარეცხა დედამ, ჯიბესთან და მხართან ვერ გამშრალა.. ვბრუნდები უკან, ვიხდი პლაშს, ვიცვამ მეორეს რომელიც მოკლეა, მაგრამ კიდევ ერთი ოოპს! კაბაც მოკლე მაცვია, მოსაცმელიც მოკლე, ჩექმა მაღალყელიანი, კოლგოტი თხელი და ჩემი კომპლექსები! სამწუხაროდ არაა გამოცვლის დროს, გავრბივარ, ქარია, კააბა ეკრობა კოლგოტს და უფრო ზევით ადის,თან ამას ვისწორებ, თან წიგნებს მივათრევ… რა თქმა უნდა დამაგვიანდა…. მათემატიკაზე დღეს ტრიგონომეტრია გვქონდა, თავში ტრიალებს უამრავი პი, პი მეორედი, პი მესამედი, სინუსი, კოსინუსი, ღმერთო ფიზიკა! მაგვიანდება! ისევ გავრბივარ, შეუძლებელია! ამ კაბით ვერ ვივლი, მგონია რომ მთელი ქუჩა მე მიყურებს, ყველა ჩემზე იცინის, სოფო მეუბნება არც შემოუხედავსო, მაგრამ არ მჯერააა… ავრიბივარ სახლში, ვიცვლი მთლიანად, გავრბივარ ფიზიკაზე.. ვაწვალებ ნერვიულად ტელეფონს… ზარი გამეშვა ისეთ ადამიანებთან რომლის ნომერი საერთოდ რატომ მიწერია არ ვიცი… მეტროში ვიმეორებ ფიზიკას, წნევა, პასკალი, არქიმედე, ევრიკა, ვითიშები, „შემდეგი სადგური დელისი“, რა დელისი, მე ხომ სამედიცინოზე ჩავდიოდი, არაფერს ვიმჩნევ, ჩავდივარ დელისზე, ვბრუნდები უკან, ამოვდივარ, გავრბივარ, ჩემს ბედად არსად არ ანთია წითელი, გადავრბივარ ქუჩებზე, მესმის მანქანების სიგნალი, რეკავს მასწავლებელი, და ვხედავ… ვრცლად მეეზოვეობიდან აბიტურიენტობამდე(ნატანჯი ცხოვრების ერთი დღე:) )
Like this:
Like იტვირთება. . .
blognote 