“ბოლო ზარი” და სხვა რიტუალები

ვიფიქრე, ვიფიქრე რა დავწერო-თქო და სიმრთლე გითხრათ ვერაფერი მოვიფიქრე. ჩემს ცხოვრებაში ახლა ისეთი პერიოდია, ერთი რომ მთავრდება და მეორეს დაწყების მიჯნაზე რომ ხარ. დღესდღეისობით თავისუფალი  მოქალაქის გარდა, სხვა სტატუსი არ გამაჩნია. მოკლედ დავამთავრე სკოლა და ვცდილობ იმის გაკეთებას, რასაც ყველა თქვენგანი აკეთებს(ნუ მაქსიმალური რაოდენობა მაინც). რაღა დავმალო და მეც მინდა გაცდენილი ლექციიის გემო გავიგო. ამისთვის მინიმუმ სტუდენტობა მჭირდება და საზოგადოებაში სტატუსით დარუნება. (სხვათაშორის ამ წუთას აივნის კარები ღია მაქვს, და პოსტს ერთი “მოაზროვნე” ადამიანის ბღავილის ფონზე ვწერ, რომელმაც ალკოჰოლის გადამატებული რაოდენობა მიიღო და  ნახალოვკის მტრებს, ანაც “არმოყვარეებს” დახოცვით ემუქრება).

ახლა იმ ასაკში ვარ ადრე, რომ ვოცნებობდი. პირველ კლასელს მეთერთმეტე კლასელი(მაშინ მეთორმეტე არ იყო) ძაალიან დიდი, ჩამოყალიბებული, ძლიერი ადამიანი მეგონა. სიმართლე გითხრათ ასე ვფიქრობდი მერვე კლასამდე :(, მაგრამ რეალობა მრისხანე აღმოჩნდა. ჩემი ოცნებები ფეხთქვეშ გათელა და დამანახა, რომ არც ჩემი ასაკი და არც სტატუსი არაფერს არ ნიშნავს. ვერცერთი ვერ მაძლევს დამოუკიდებლად ცხოვრების საშუალებას, მხოლოდ ეკალბარდებით ავსებულ გზებს მიწყობს წინ.  გადავუხვიე ჩემს სათქმელს:)  რამდენიმე დღის წინ მქონდა  დღე, რომელიც ყველა მათგანს გქონდათ ან გექნებათ და რომლის სახელიც, მე პირადად მაღიზიანებს, ბოლო ჩემი მტრისთვის იყოს, მაგრამ მაინც, მქონდა “ბოლო ზარი”,რომელიც ჩვეულებრივი მიწერა-მოწერებით შემოიფარგლა, და დაბოლოვდა ქართული პურის ჭამით, და რომელსაც   წესით ბევრ რამეზე უნდა დავეფიქრებინე, თუმცა მხოლოდ დამაწუხრა. მოკლედ  ვწუხვარ იმაზე რომ

პანიკა

უამრავი “პანიკურად”  მიყრილ-მოყრილი წიგნია ჩემ გარშემო.. რას აღარ ნახავთ, რას აღარ შეხვდებით… უმეტესად კი ფიზიკას, ქიმიას, ბიოლოგიას, ქართულს და ასე შემდეგ… ჩემი წიგნების განლაგებით თუ იმსჯელებთ, მიხვდებით, რომ მათი პატრონი მთლად გადასარევად ვერ არის..:) არც შეცდებით… ვინც მე მკითხულობს, ის ადვილად მიხვდება მომხადარის მიზეზებს…. ბევრი, რომ აღარ ვილაქლაქო, ერთ კვირაში სკოლას ვამთავრებ… სკოლის დამთავრებას კი  რვა ავბედით გამოცდა მოჰყვება. ზოგიერთი კულტურული მკითხველი, რომელიც ამ პოსტს წაიკითხავს, გაიფიქრებს, რომ “ტვინი შევჭამე” ჩემი გამოცდებით, თუმცა კომენტარში მხოლოდ გამამხნევეებს… მეგობრებო, არც ისე მარტივადაა საქმე, როოგორც ეს თქვენ გგონიათ. უმეტესობას ოთხი გამოცდა გაქვთ ჩაბარებული, ვიცი, რომ ამ ოთხი საგნისთვის ღამეები გითენებიათ, თავებიც გირახუნებიათ წიგნებისთვის(რა ქართულია:)), და ახლაც ფიქრობთ, რომ სადაც ის ოთხი ისწავლეთ, მეორე ოთხსაც ისწავლიდით.. ჩემს მდგომარეობასაც მარტივად უყურებთ, ბევრი ყბებს ღლის საატესტატო გამოცდების საჭიროებაზე ლაპარაკით… ასე ნამდვილად არ არის, და ეს მე ყველაზე კარგად ვიცი. არ მოვყვები ლაპარაკს იმ უსამართლობებზე, რაც ჩემი მოსწავლეობის დროს შემხვდა(აღარც აქვს არსებითი მნიშვნელობა), მაგრამ… არ შემიძლია თავი არ შეგაცოდოთ..:) გადავიღალე.. თქვენ შიძლება ჩემზე მეტსაც მეცადინეობდით, მაგრამ კონცენტრაციას ახდენდით მხოლოდ ოთხ საგანზე.. აი მე კი, ალბათ გავგიჟდები.. ერთი ფორმულიდან მეორეზე გადავდივარ, ერთი აზრიდან სხავა აზრზე, წიგნები უთავბოლოდაც იმიტომ მიყრია, რომ დროს ვერ ვანაწილებ დროს.. არ ვიცი, რომლით დავიწყო და რომლით დავამთავრო.. არ ვიცი რომელი უფრო მნიშნნელოვანია.. ამას ემატება ისიც, რომ მაისიაა.. რომ გადავიღალე, გამოვიფიტე, გუშინ ავტობუსში მომენტალურად ჩამეძინა, ხშირად ვაფიქსირებ, რომ არაადეკვატური გავხდი, ვფიქრობ სისულელეებზე, ნერვებს ვიშლი წვრილმანბზე და სულ მავიწყდება, რომ სკოლას ვამტავრებ… მინდა ყველაფერი მაქსიმალურად მოვასწრო, მინდა ერთნაირად გავწვდე ყველა საგანს, წავიკითხე ყველა ქსეროქსი(რომელთა რაოდენობა ასტრონომიულ რიცხვს აღწევს), დავიმახსოვრო ყველა წესი, ყველა ამოცანა, მაგრამ.. ხშირად ვხვდები, რომ ამ ხლაფორთში არაფერი გამოდის.. რომ მე პანიკაში ვარ და ეს ყველაზე ცუდია… ხშირად ყველაფერი სიგიჟეს ემსგავსება, შავ ხვრელს, რომელიც გამუდმებით ჩემს ჩათრევას ცდილობს, მე კი ხან ქიმიას ვეჭიდები, ხან ფიზიკას, ხან გეოგრაფიას და ასე გრძელდება უსაზღვროდ, სანამ არ მივხვდები, რომ მძინავს…სანამ დაღლილი, უკვე გათენებულზე, საწოლში ჩუმად არ შევწვები.. ამას წინათ, დამავიწყდა ჭამა…:) ნამდვილად საოცარია, მაგრამ დამავიწყდა და რა ვქნა… მოკლედ, მეგობრებო,  გადავიღალე…ხანდახან ვოცნებობ უბრალოდ სიმშვიდეზე.. ალბათ დავწერ კიდევ ერთ პოსტს(სკოლის დამთავრება, როგორ არ აღვნიშო) და მერე  გადავალ ხელახლა “ყაზარმულზე”.. ვერ წარმოიდგენთ, როგორ მშურს ხოლმე თქვენი.. თუმცა საამაყოც ბევრი მაქვს, თუნდაც ის, რომ საატესტატო გამოცდებისთვის მარტო, ჩემით ვმეცადინეობ.. ბევრისგან განსხვავებით, რომელთა რეპეტირორებიც შესვლა-გამოსვლას ვერ ასწრებენ..:) ეს ისე, კარგიც ხომ უნდა ვთქვა რაღაც..:)

თქვენი “წამებული” ნათია..:)

ცხოვრება იწყება ზღაპრებიდან…

ცხოვრება იწყება ზღაპრებიდან. ბრძოლის სურვილიც მაშინ გვაქვს, როცა ვიღაცა ნათელი ფერებით აჭრელებულ სამყაროს გვიხატავს. მე ყოველთვის მიყვარდა რეალობასთან დაახლოებული, გაზღაპრებული ამბები. მე ყოველთვის ვკითხულობდი მათ რამდენჯერე, მერე ვიჯერებდი და ვცდილობდი ყველასთვის გადამედო ჩემი აღფრთოვანება. ალბათ ამიტომაცაა, რომ მე ოცნებებში გავიზარდე…. რეალობის მიღმა,  ჩემს საწოლში, საყვარელ სავარძელში, საყვარელ, წიგნებით გამოჭედილ ოთახში, არსებობდა ჩემი, ნათიასეული ზღაპრული სამყარო. ეს სამყარო იყო მრავალფერი, არა მარტო ლამაზი, რაღაცნაირად უცხო, სავსე უამრავი სასიყვარულო თუ სათავგადასავლო ამბებით. მე ყოველთვის ვიყავი მთავარი გმირი. ხშირად ვირგებდი ნიღბებს, მე ხშირად ვიდექი სცენაზე და ვთამაშობდი… ყველას როლს ყველას ნაცვლად, მე ერთდროულად ვიყავი გიჟიც და გენიოსიც, ბედნიერიც და უბედურიც, ჭკვიანიც დაა უჭკუოც, მოქნილი გაიძვერაც და კეთილი, ცისფერთვალება ქალიც.. მე ჩემს სპექტაკლში, მე ჩემს ოცნებებში ვიყავი შენზე, მასზე, სხვაზე ბევრად მაღალი.. მე ვიყავი მეფეც და მათხოვარიც, იმპერატორიც და მონაც. თავისუფალიც და პატიმარიც.. მე ყველაში ვიყავი და ეს ყველა იყო ჩემში… სულში ანაც საწოლში, ბალშიში ღრმად მიმარხული.. მე ვიყავი სევდაც და სიყვარულიც, ქარიც და ტალღაც, მე ვიყავი საკუთარი სპქექტაკლის რეჟისორი, სცენარისტი, მსახიობი, სცენის დამლაგებელიც კი… ოცნებებში, მხოლოდ ზღაპრებში მე ვიყავი თავად შემოქმედი.. ხვდებით, რა მძიმე ბალიში მაქვს? ხვდებით რა ტკბილად მძინავს ხოლმე მე ჩემს საწოლში? ძალიან ბევრი მიოცნებია, მიფიქრია, ამ ირეალურობაში მიტირია კიდეც.. მე ყოველთვის მეჩურჩულებოდა ვიღაც, მე ყოველთვის შთამაგონებდა ჩემი მე, რომ ვიყავი გაჩენილი დიდი საქმეებისთვის. თავი გმირი, ტანჯული, წამებული, შურის მაძიებელი ქალი მეგონა ხოლმე…  ახლაც, ვიღაც მეჩურჩულება ზღაპარს სხვა ცხოვრებაზე, სხვანაირ ადამიანებსა და გარემოებებზე… ახლაც, ისევ და ისევ ჩურჩულის გამო, მე მსურს გაქცევა…

ოჯახის შექმნის მიზნით….

ცოტა ხნის წინ “იაფასიან ანეკდოტებზე” დავწერე, რომელზეც მითხრეს არაა იაფასიანო. ხოდა გართობის მიზნით დღეს კიდევ გადავშალე ის ჟურნალი და აი რას გადავაწყდი “მობილი-ზაციას”. მიმიქარავს ის ანეკდოტები, აქ მართლა ბევრი ვიცინე.  მოკლედ გთავაზობთ მესიჯებს, რომლებიც იგზავნება გაზეთში, მეორე ნახევრის პოვნის იმედით:დდდდ’

ქალები

1. მინდა გავიცნო ჩემი შესაფერისი პიროვნება. ვარ 27 წლის, ქმარს გაცილებული, ვცხოვრობ რაიონში, მშობლების ოჯახში. საგლახაოდ თავის შეიკავეთ. სასურველია -ჭიათურელი.

2. მინდა ოჯახის შექმნის მიზნით გავიცნო მამაკაცი. ვარ 27 წლის, მქვია ირმა.

3. ვარ 37 წლის, სერიოზული, პატიოსანი ქალიშვილი.. დაბალი, პუტკუნა და მელოტი ნუ გამომეხმაურება

.(აი ეს ყველაზე მაგარია, ბევრი ვიცინე, მაგრამ შემეცოდა კიდეც, ამის დამწერს აქვს ჭკუა თავში?)

რატომ არ არსებობს კარგი ქართული ბლოგი?

არ არსებობს კარგი ქართული ბლოგი და ეს ფაქტია. ეხლა მოვედი, დავისვენებ, რაღაცას წავიკითხავ-მეთქი, მაგრამ როგორ მეკადრება..:) ვინ მომართვა, არა, მე კი ვიცი რამდენიმე ჩემთვის საინტერესო ბლოგი, მაგრამ ახალი? ისე ქართული “ბლოგოსფეროს” პრობლემაზე უკვე დიდია ხანია ვფიქრობ, ვმსჯელობ სოფოსთან ერთად და ორივე იმ დასკვნამდე მივდივართ, რომ კიდევ წლებია საჭირო კარგი ბლოგის ჩამოსაყალიბებლად. მთავარი პრობლემა კი იცით რაში მდგომარეობს?-ძალიან ბევრმა საერთოდ არასწორად გავიგეთ ბლოგინგის აზრი. მე მაგალითად აქაურობაში ფეხი სხვის ჯინაზე შემოვდგი, ისე რომ იქამდე წარმოდგენა არ მქონდა საერთოდ რა ხილი იყო “wordpressi”, ეს მოხდა ერთი წლის წინ:) ეხლა კი ადამიანს ძალიანაც რომ უნდოდეს ბლოგუცოდინარი ვერ დარჩება, თუნდაც იმიტომ რომ უამრავი ბლოგია. არა მის გაკეთებას კი არავის ვუშლი, მაგრამ ცოტა მეტად რომ ვიაზროვნოთ უკეთესი იქნება. ეხლა რომ ვფიქრობ, თავის დროზე კარგად რომ მცოდნოდა აქაურობის არსი, ასე უყურადღებოდ არ შევქმნიდი. ცოტახნის წინ რასელ ქროუს მონაწილეობით ფილმი ვნახე, და სასიამოვნოდ გაკვირვებული დავრჩი. პოლიციაც კი ბლოგერების აზრზე იყო დამოკიდებული. ჩვენთან ასეთი  რამ ჯერ ვერ მოხდება, ქართველი ბლოგერები რა მკვლელობას გამოიძიებენ, მარტო იმაზე ფიქრობენ რომელ პოსტში რომელი გალანძღონ, ნანუკა თუ მაია. ვითომ პროტესტებზე რომ არაფერი ვთქვა. ახლაც ისეთ დებილურ ბლოგებს გადავაწყდი, ისეთ სისულელეებს წერენ, რომ გავგიჟდი. რაღა  ჟურნალ „სარკეში“ დაბეჭდილი, თვალებზე შავლენტაფარებული ქალების მონოლოგი და რაღა ამათი პოსტები. მერე ეს ახალი ბლოგერები ისე უძვრებიან უკვე “დამკვიდრებულ” ბლოგერებს, რომ ეს კიდევ ცალკე მაზიზღებს მათ თავს.  ზუსტად ვიცი რამდენიმე წესიერი(ამ სიტყვაზე არ გამომედაოთ) გოგო  ბლოგერი, მაგრამ მხოლოდ  იმისთვის რომ ყურადრება მიიქციონ, ეთანხმებიან არდასათანხმებელ, მათთვის მიუღებელ აზრებს, წერენ პოსტებს “სკანდალური სათაურებით”, და ეს ყველაფერი რისთვის? იმაზე კი არ ფიქრობენ რომ რა სათაურსაც დაწერ, იმ დონის მკითხველი გეყოლება. ამ ყველაფრის მიზეზი კი დილეტანტიზმია. სანამ ნებისმიერი ბლოგერი, საკუთარ ინდივიდუალობას და ბლოგს არ დააფასებს, იქამდე არაფერი გვეშველება.

მაისის ღამე

ვგიჟდები მაისის ღამეებზე… მარტივი მიზეზის გამო: ამ დროს შემიძლია გავაღო აივნს კარები, და ვუსმინოს ღამის სიჩუმეს.. გავიგო ფოთლის შრიალიც კი..

ამ დროს საოცრად მარტო ვარ და ეს მარტოობა შობს ხოლმე სიმშვიდეს..

ღამის სიჩუმეში კი ყველაზე მეტი ხმაურია, ფიქრები, აზრები და მოგონებების კივიან.. ერთმანეთს არ აცლიან.. ყველას ამ დროს უნდება თავის გამოჩენა..

მე ისევ წყნარად ვარ.. ვიცი ჩაბნელებული ფანჯრები, ჩაძინებულ ხალხზე მიუთითებს.. ესე იგი ვერავინ ხედავს ჩემს ანარეკლს ღამის სიმშვიდეში… ესე იგი მე თავისუფალი ვარ ისე, როგორც არასდროს… იმიტომ რომ მესმის ფოთლების, ვსუნთქავ გრილ ჰაერს და კეფასთან სიო მეთამაშება…

ასეთ დროს ყველაფერი საოცრად ტკბილი და კარგი მეჩვენება.. ასეთ დროს ზედმეტია ყველაზე ლამაზი, ყველაზე მხატვრული მუსიკაც კი.. იმიტომ რომ ყველაზე მრავლსიმეტყველი ახლა შრიალია..

ფოთლების მოკრძალებული პროტესტი, ფოთლების მოკრძალებული ალერსი… ისინიც გრძნობენ მარტობაას და ერთმანეთს საოცარ ამბებს უამბობენ… ისეთს, ადამიანის ყურს რომ ვერ მოსწვდება…

მე ზოგიერთში ვხედავ მუზას.. ნელ-ნელა რომ მოჰყვება გრილ ჰაერს, მიძვრება სულში და საოცარ საღერღელს მიშლის წერისას… დიდი ხანია ასე აღარ მდომებია ჩემთავთან ლაპარაკი…

იაფასიანი ანეკდოტები

ქართული ჟურნალ-გაზეთებში ნორმალური არაფერი რომ არ იწერება ეს უკვე უცნობილესი ფაქტია:) ეხლაც გადავშალე ჟურნალი “გზა” და რა თქმა უნდა მხოლოდ ანეკდოტები წავიკითხე. ანეკდოტებიც ჩვეულებისამებრ იაფასიანი და გახუნებული არმოჩნდა, მაგრამ მე ისე მიყვარს საერთოდ სიტყვა “ანეკდოტიც” კი, რომ მაინც ბევრი ვიცინე და გადავწყვიტე გადმომეკოპირებინა “აქითაც” :))

*******

“სვანმა ოქროს თევზი დაიჭირა და დაალომბარდა”

*****-ექიმო, იცით, თმა მცვივა!

-იმიტომ, რომ ბევრს ნერვიულობთ.

-როგორ არ ვინერვიულო, როცა თმა მცვივა?!

*****

გოგო და ბიჭი ხელჩაკიდებულები მიდიან.

გოგო ეუბნება ბიჭს.

-რა ოფლიანი ხელები გაქვს?

-შენ ფეხები უნდა ნახო….

****

-რატომ გაქვთ სომხებს დიდი ნესტოები?

-ჰაერი უფასოა, ჯანა!

ბლოგი

დიდი შესვენება გამომივიდა.. მთელი საღამოა ვფიქრობ რა დავწერო და ერთი ნატამალი მუზაც კი არ მოდის..

სამწუხაროდ სათქმელი არაფერი მაქვს….

რა ცუდია ეს სიცარიელე…

რაღაცნაირად ამაო..

ალბათ გაინტერესებთ წასვლის მიზეზები..

ბევრ დროს მართმევთ მეგობრებო…

ხოდა ხომ გაგიგიათ ჯერ თავო, თავოოო..:)

ასე ვარ ახლა, საშინელ ორომტრიალში გახვეული… ხანდახან სუნთქვა , რომ აღარ მყოფნის, მომავალზე ფიქრს ვიწყებ და მაშინვე განახლებული შევუდგები ხოლმე სწავლას, სწავლას და სწავლას…ყველაზე ცუდი კი ის არის, რომ აქაურობა იშვიათად მენატრება.. იმ წამიდან როცა მე ბლოგს თავს ვაღწევ, ისეთი შეგრძნება მიჩნდება რომ ვაკუუმიდან გამომიყვანეს.. მე ბევრ თქვენგანს ვამჩნევ ჩემეულ  სიმპტომებს და ვხვდები, რომ თქვენც ბლოგომანიამ დაგაავადათ, არ იფიქროთ რომ ეს დაავადება უმტკივნეულო და უმნიშნელოა… პირიქით, ძალიან ძლიერია და დიდ დაღსაც ტოვებს…

ეეჰ, ეს ყველაფერი ჩვენი უკიდურესობების ამბავია ისევ და მეტი არაფერი..

რა ვქნა არ მეწერინება და ეს ვალდებულებაც მტანჯავს…

პ.ს. ეხლა გადავათვალიერე და მართლა შევშფოთდი, ნეტა ამ ხალხის ტვინში ჩამახედა სინათლის სისწრაფით , რომ აკეთებენ ახალ ბლოგებს. უამრავია უაზრო, დასაწყისშჳვე მიტოვებული ბლოგია, ვის და რას აღარ შევხვდებით. არ ვიცი, არ ვიცი, დაგვღუპავს ეს უპასუხისმგებლობა… (არ გაიფიქროთ, “შენ ვის რას ეუბნებიო”:))