მარტო სული

ვუყურებ და ვიცი რომ აქ არ არის.

საიდან ვატყობ? – თვალებში რაღაც იდუმალი ცეცხლი უკრთის, სახეზე კი ნაზი ღიმილი აქვს გადაფენილი. აი ისეთი მომხიბვლელ ყმაწვილებს რომ უმასპინძლდებიან ხოლმე.   თუმცა კი თავს მაინც ვერ დავდებ, რომ ახლა პაემანზეა, ფიქრებით, რა თქმა უნდა.

ხშირად შემინიშნავს როგორ გასცქერის ჰორიზონტს, ვის ან რას არ ვიცი, მაგრამ რაღაცას ნამდვილად ელოდება.  ეს მოლოდინია მის მდგომარეობაში მყოფი ადამიანის იმედი ალბათ. სხვა მხრივ ყოველდღიურობით ცხოვრობს. კარგად რომ ჩავეძიო, შეიძლება ამ ყოველდღიურობაში წარსულის ზმანებებიც აღმოვაჩინო, ის კი ვიცი, რომ სამომავლოს არაფერს ქმნის. უნიათოდ ითვლის გარდასულ წლებს და ყველა ძველ მოგონებას 180 გრადუსით ატრიალებს. არ ვიცი რისგან მოსდის ეს, გამოცდილებისგან თუ პირიქით, გამოუცდელობისგან.  რამდენიმე დეტალი მის ცხოვრებაში უკვე სამწუხარო ფაქტად გადაიქცა, მაგალითად ის, რომ ყოველდღიურად კარგავს რეალობის შეგრძნებას. ქმნის სამყაროს, სადაც ყველა მას ებრძვის და ამბობს, რომ არ აქვს დეპრესია.

იშიათად უბრუნდება ქალაქს. დაუვლის ძველ შუკებს, ქუჩებს, ბაზრობებს, სანაპიროებს. რაღაცებს შეაფასებს, რაღაცებს გადააფასებს, მოიწონებს, ან პირიქით – გადაიწონებს.  დაუვლის დიდი ხნის უნახავ ნათესავებს ხელში ოჯახის ღვინის ბოთლით, მოიკითახვს მათ ავსა და კარგს, გაიგებს ჭორებსა და სკანდალებს, აქაც შეაფასებს, გადააფასებს, ურჩევს, გადაარჩევს და წავა.

ქალაქში ვიზიტის აღსანიშნად იყიდის რამდენიმე სახის ბურღულეულს, სარეცხი საშუალებებს, საყვარელ ყავას და სხვა წვრილმან ნივთებს.

დაუბრუნდება საღამოს მარშრუტით სოფელს და იგრძნობს  მიწის სუნს.

დაუვლის სათითაოდ ყველა ოთახს, გადაუყრის ქათმებს საკენკს, გზადაგზა გაიძრობს ქალაქის მტვრისგან გათელილ სამოსს, შეიხსნის საკინძეს და უკვე სიბნელეში, გვიან ღამით, მიუშვერს მკერდს უმთვარო ღამეს.

მიუჯდება ღუმელს, სანთელს და წიგნს – თავის უცვლელ მესაიდუმლეს.

 

 

პ.ს

ვიცი რომ “მარტოსული” ერთად იწერება. 🙂

გოგო, ბიჭი და წიგნი

იყო ერთი გოგო. ეს გოგო არ იყო არც ძალიან ლამაზი და არც მახინჯი.  ის იყო ჩვეულებრივი გოგო. გოგომ არ იცოდა რა უნდოდა. ამიტომაც კითხულობდა ძალიან ბევრ წიგნს. მას მოსწონდა წიგნების კითხვა, მაგრამ განსაკუთრებით სიყვარულზე დაწერილი წიგნები უყვარდა.  ისევე როგორც სხვა ჩვეულებრივ გოგოებს.  გოგოს მოსწონდა ის ყველაფერი, რაც შუა საუკუნეების წყვილებს ახასიათებდათ და ეგონა, რომ თვითონაც ასე იქნებოდა. თვითონაც შორიდან დატკბებოდა გულის სწორის ხილვით და  თვითონაც დასწვავდა მისი ერთ შემოხედვა. ეგონა, რომ მასაც ისეთივე მოკრძალებით მოეპყრობოდნენ, როგორც წიგნებში  ექცევიან ბიჭები გოგოებს. გოგო მართლა ფიქრობდა, რომ  გამოჩნდებოდა ვინმე, ვინც ვარსკვლავებს მოუწყვეტდა.

ერთხელ გოგო ერთ ბიჭს შეხვდა. ეს ბიჭიც ჩვეულებივი იყო, არც ძალიან ლამაზი და არც ძალიან მახინჯი. ბიჭმა კარგად გათვალა როგორ უნდა მოეწონებინა გოგოსთვის თავი, გოგოც აჰყვა მას და ერთ საღამოს ბნელ ბაღში აღმოჩნდა მასთან ერთად. ამ დროს გოგო 16 წლის იყო და ისევ ბევრ წიგნს კითხულობდა. ბევრს ისევ სიყვარულზე. ამ საღამოს ციოდა და უკვე  კარგად ბნელოდა, გოგომ ტუჩებზე ცივი, სველი და რბილი ტუჩების შეხება იგრძნო. გოგოს არ ესიამოვნა, მაგრამ იფიქრა ალბათ ესაა ის ჯადოსნური კოცნაო და გადაწყვიტა მაინც სასიამოვნო მოვლენად აღექვა.  ერთხელ ამ ბიჭმა კოცნის დროს ხელი მკერდში ჩაუცურა.  გოგო გაბრაზდა და დაშორდა.

ამის მერე კიდევ შეხვდა სხვა ბიჭს. მასთანაც იგივე განმეორდა. მაგრამ გოგო მიხვდა რომ მკერდზე შეხება თვითონაც სიამოვნებდა და დაუთმო. თან იფიქრა ალბათ ასე საჭიროო.  ამ დროს ის კიდევ კითხულობდა წიგნებს.  ამ მეორე ბიჭმა ერთხელ ხელი ფეხბს შორის მოუსვა, გოგო გაბრაზდა, მაგრამ ესიამოვნა. ვერ მიხვდა რა უნდა გაეკეთებინა და ბიჭს აჰყვა.

მერე რომ დაფიქრდა, დაიბნა. ვერ ხვდებოდა რატომ არ აღწერდნენ წიგნებში ამ სასიამოვნო მომენტებს. ვერ ხვდებოდა ეს კარგი იყო თუ ცუდი. მას უბრალოდ სჯეროდა, რომ რაც წიგნებში ეწერა ყველაფერი კარგი და სწორი იყო.

როცა ამ ბიჭსაც დაშორდა და სხვა ბიჭს შეხვდა, მაშინ მიხვდა გოგო რომ წიგნშიც ატყუებდნენ მწერლები და თავის რეალობაშიც ბიჭები.

sichume..wvima…intimi..

არ წვიმს..

არადა როგორ მსურს წვიმა,

როგორ მსურს ფიქრთა, უსაზღვრო ზვირთთა,

გამოჭენება ცხენის, გამოქროლება, და გაგიჟება

სევდის, ოცნების….

ჩუმად, მარაო გაჰფანტავს სივრცეს,

და მოგონებებს გაუღებს დირეს..

დამესიზმრები და დასიზმრებულს მომენატრები,

ძვირფასო, სიცხით განცდილო წამო,

რაოდენია ერთგულება ჩემი აზრების,

შენ ვინ ხარ,იქნებ გადაშალო გულის ჰანგები..

და მერამდენედ უმუსიკოდ ვზიდავ სიჩუმეს,

და კვლავ ავღმართავ დაკამარებულ

სივრცულ მიმოზებს,

ძვირფასო ისევ,

სიჩუმეა აქ მეგობარი, სუფევს ინტიმი ვარ დედოფალი,

ძვირფასო მოდი არ დამტოვო მარტოდ და მარტო,

გადამიშალე გულის ჰანგი და  საზიდარი…

უცნაური…

უცნაური რითმაა, და უცნაური ფიქრები….

ღამეს, ღამეს ისევ უდის სუნი ლურჯი იების,

უცნაური წამია და  მოგონება სიტყვების,

სიგიჟეში დაღვრილ საათს არ სჭირდება რითმები,

უცნაური აზრია, და მდუმარების გუშაგი,

ღამით, ღამით, ისევ ჰყვავის ყვავილები სიზმრებში,

უცნაური ქალია და უცნაურად იღიმის,

მარმარილოს შეშურდება მისი კბილის ციმციმი,

უცნაური წამია და უცნაური ფიქრები,

ალბათ კვლავაც შენთან მოვალ,

არ დაგტოვებ გიშველი…

***

გადახრუკული ყვითელი მიწები,

ყვითელი ფიქრები ყვითელი სიტყვები,

გადაწვენილი, გადახლართული. ხმელი ბალახი

და თაკარა მზე…..

ირგვლივ სიჩუმე და  გველი გიურზა,

მოშხამულ სიზმრებს სუნი აუვა,

სიგიჯის  წამი, სიყვითლის აზრი,

იმპრესიონიზმს ეკუთვნის ტაში,

ვან გოგი ქარში, ნოტები ცაში. ~

და როიალი გრგვინავს გაჰკივის…

თეთრი მუსიკა, თეთრი ფრაზები,

ჩემი აზრები და სარკაზმები,

წყალი ლივლივა თითქოს ციმციმა,

ცაზე კაშკაშა ბრილიანტები,

„ოქროცურვილლი“ სვეტიცხოველი.,

სვეტი ჟმიდან ჟმსღა მოელის,

სვეტი ციური, არ ამ სილურჯით,

სვეტი მგრგვინავი და აზიური,

თეთრი აზრები თითქოს ვაზნები,

ყვითელი მიწა და ალაზნები…

…და დაჰბერავს ქარი ,მინდვრებს,

და წალეკავს აზრი სიტყვებს,

და ურითმო ლექსით მოვა

მგოსანი და მგოსნის მონა..

****

შეკეთებული ლექსები მიდის,

შეკეთებული აზრები მოდის,

დადაღულ ფიქრებს გაუჩნდათ წამი,

ყოფნა–არყოფნის გარდუვლელ ფიქრის,

და  იქვე მოდის შავი ბნელეთში,

ქვესკნელში კვდება შენი კივილი,

ვიღაცას ისევ დაათოვს ბარში,

და თეთრ ფიფქებსაც ეცვლებათ ნირი…

შენც გამოჩნდები მაშინ წყვდიადით,

სიახლის ძალით გაბწყინებული,

ვიღაცას უმღერ, იას და თბილისს

აყვავებული, ზღაპრული ჰიმნით,

მე კი დევგმირი და დადაღული,

დაგელოდები შავი წამებით,

აცრემლებული და განსაჯული

დავიწყებ ახალ, უაზრო ტირილს…