საუკუნეა 15 წლის თინეიჯერივით აღარ დამიწერია.
****
დიდი ხანია ვფიქრობ რომელი უფრო დიდი ტკივილია ამ ქვეყნად, სხვა რომ გატყუებს შენ, თუ შენ რომ ატყუებ საკუთარ თავს. ეხლაც არ ვიცი რომელი, მაგრამ ის ვიცი ორივე ერთდროულად რომ ხდება იმას ვერაფერი შეედრება.
ისეთი ტკივილია მუცელში ხელს რომ ჩაგიყოფს და გულ-ღვიძლს დაგიჭყლეტავს. მერე იატაკზე დაგაწვენს, სულზე რამდენჯერმე მაგრად გადაგივლის რომ დაგამციროს შენი, სხვისი და ზოგადად კაცობრიობის წინაშე. ვის აინტერესებს შენ თუ ცრემლები არ გიჩერდება, ტკივილი არ გადის. ტკივილი რჩება და ბოღმად იქცევა, გულზე მაგრად დაგაწვება და პარკუჭებს გახსნის უფლებას აღარ მისცემს. სუნთქვას შეგიკრავს, ისე შეგიკრავს რომ უჟანგბადობამ ყველა უჯრედამდე მიაღწიოს და ჰიპოქსისს მწველი ტკივილი ყველა უჯრედიდან გაგრძნობინოს.
ბოღმა კი სიძულვილში გადადის, შენს თვალწინ იყინება ის კადრი, ხო ის, შენ რომ საკუთარ თავს ატყუებდი, ის რომ შენ გატყუებდა. ისე იყინება ეს კადრი, ისე იყინება თავი ისევ ბალტიის ზღვის პირას მგობია, სიცივისგან თვალები რომ მეწვოდადა სახლში დაბრუნებას ვნატრობდი. ვერც მაშინ დავბრუნდი სახლში და ვერც ეხლა დავბრუნდები უკან, ვეღარაფერს შევცვლი და ეს უმწეოდ ყოფნად სიძულვლს მიძლიერებს. იმდენად რომ შეიძლება სადღაც უკიდეგანოდ შორს მოსიარულე ბედნიერი ადამიანისაც შემშურდეს.
ეს არის ტკივილი, ეს არის ის ტკივილი გონებას რომ გიყინავს, სულს რომ გიკლავს და ყველა დედამიწელს გაზიზღებს.
ყველაფერი კარგად იქნება?
არა, არაფერი არ იქნება სანამ თავს მოვიტყუებ.
blognote 
ნათი, შენ აწი ვერც სხვა მოგატყუებს ვერასდროს და არც შენ მოიტყუებ თავს.
იმიტომ, რომ რაც არ გკლავს –გაძლიერებს!
ვიცი , რომ ძალიან მაგარი გოგო ხარ.
მთავარია ეს შენ დაიჯერო, თორემ “სხვამ” ისედაც იცის.